2017 "Κόλαση εντός, εκτός"

ΒΑΣΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ 2017

"ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός"

Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑΣ (Ε.Μ.Π.Ε.)

ΚΑΙ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ 
ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

"ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός" 

ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ
Η Κόλαση, αφ’ ενός ως η σχέση με την ετερότητα του εαυτού μας εντός μας  και αφ’ ετέρου ως αφάνιση του υποκειμένου της επιθυμίας σε ένα κόσμο ανοίκειο και ενοχικό, μιας πραγματικότητας post-truth. 



ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

ΚΑΤΙ ΨΗΝΕΤΑΙ

...«Έρχομαι από μια χώρα που δεν υπάρχει», έλεγε ο Green. Για να συμπληρώσει: «Πλέουμε στον Τιτανικό του δικού μας αιώνα». Θα έλεγα, του αιώνα που αρχίζει με την Γκουέρνικα, το Άουσβιτς, τη Χιροσίμα και τη Δρέσδη, συνεχίζεται με το καμένο από τα ναπάλμ σώμα του κοριτσιού, τον γύπα-φωτογράφο που καραδοκεί τον γύπα-όρνιο να ορμήσει στο ημιθανές παιδί της Μπιάφρα και τελειώνει στους άστεγους της Ελλάδας. Και στους μετανάστες του κόσμου που ως ανέστια-και γι’ αυτό απόλυτη- επιθυμία μας παραδίδουν μαθήματα το βράδυ, πλάι στις φωτιές που ανάβουν στις παραλίες, για τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» και το «ερριμμένο» ον της χαϊντεγκεριανής ενοχής...

Φώτης Καγγελάρης

ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ "ΚΑΤΙ ΨΗΝΕΤΑΙ"

ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ



ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Τετάρτη 7 Ιουνίου, 19:30 2017

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Τετάρτη 7 έως Σάββατο 25 Ιουνίου 2017

ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66
σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

Είσοδος ελεύθερη σε όλες τις εκδηλώσεις

Συνοπτικό Πρόγραμμα

ΠΡΟΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚH ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Εργαστήριο Performance Art

Macbeth

Τετάρτη 31 Μαΐου, 20:00-23:00

Dépôt Art Gallery

Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι, σταθμός Ευαγγελισμός

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

Εγκαίνια: Τετάρτη 7 Ιουνίου, 19:30
Διάρκεια: 7-24 Ιουνίου
Τρίτη έως Σάββατο 10:00-20:00, Κυριακή 10:00-14:00
Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Παρασκευή 9 Ιουνίου, 17:40-21:00
Συνεδρία: «Κόλαση και Ετερότητα»

Σάββατο 10 Ιουνίου

Συνεδρία: «Κόλαση εντός» 10:00-13:00 

Συνεδρία: «Διαστάσεις της Κόλασης» 17:20-21:00

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ
Σάββατο 10 Ιουνίου, 21:00
μετά τη λήξη του Συνεδρίου
Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
Δευτέρα 12 Ιουνίου, 20:00
Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΑΦΝΙ
ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ 
ΜΟΝΑΔΑ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
Εγκαίνια: Τετάρτη 14 Ιουνίου, 19:30
Διάρκεια: 14-21 Ιουνίου
Ώρες λειτουργίας: 12:00-20:00
"Ηώς" Χώρος Τέχνης
Χέυδεν 38, Πλατεία Βικτωρίας, σταθμός Βικτώρια

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ VISUAL ARTS
Παρασκευή 16 Ιουνίου, 19:30
Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ
Παρασκευή 16 Ιουνίου, 20:45
Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66, σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΔΡΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΧΩΡΟΥ
"ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ ΣΗΜΕΡΑ"
Σάββατο 17 Ιουνίου, 11:00
Τόπος συγκέντρωσης: Λιμάνι Πειραιά, Αναχώρηση πλοίων για Αίγινα

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Κυριακή 18 Ιουνίου, 19:00
Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134–136, Κεραμεικός, σταθμός Κεραμεικός

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (ΕΦΕ)
Εγκαίνια: Δευτέρα 19 Ιουνίου, 20:00
Διάρκεια: 19-30 Ιουνίου
Ώρες λειτουργίας: 18:00-21:00, εκτός Κυριακής
Πόντου 12, Αμπελόκηποι, σταθμός Μέγαρο Μουσικής

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ
ΠΕΨΑΕΕ
ΕΚΗΚΚΔ
ΔΡΑΣΗ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
Σάββατο 24 Ιουνίου, 18:00
Ηπείρου 41, Αθήνα
Συμμετοχές: anando.samadhi@gmail.com

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Σάββατο 24 Ιουνίου, 21:00
"Κόμπος"
Θέατρο Εστία Τέχνης Διθύραμβος
Λητούς 6, Μαρούσι

ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ-DANCE FACTORY
Η παράσταση ακυρώνεται λόγω ατυχήματος του σολίστ

ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΡΟΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

MACBETH
Εργαστήριο Performance Art
με θέμα το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ
 Τετάρτη 31 Μαΐου, 20:00-23:00

Dépôt Art Gallery
Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι
σταθμός Ευαγγελισμός

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Αλεξάνδρα Παπαγεωργίου Σκηνοθέτις

Ο Μάκβεθ μετά τον χρησμό των μαγισσών  που του λένε ότι θα γίνει βασιλιάς,  ξετυλίγει μια σειρά από δολοφονικές πράξεις  που θα έχουν σαν αποτέλεσμα την καταστροφή του. Μήπως ενώ νομίζουμε ότι μιλάμε, στην πραγματικότητα  μιλιόμαστε από την γλώσσα;  Άραγε το υποκείμενο κατασκευάζεται μέσα στη γλώσσα όπως σε ιμάντα παραγωγής;  Είναι δυνατόν ένα σώμα γνώσης να αναζητά σώμα;
Στο εργαστήριο αυτό θα δουλέψουμε πάνω  στη θεματική zombies/automata. θα βοηθούσε λοιπόν προαιρετικά οι συμμετέχοντες να έχουν ένα πρώτο υλικό σε σχέση με αυτά.

Συμμετοχή-Επικοινωνία:
Dépôt Art Gallery 210 3648174, info@depotgallery.gr

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ
Εγκαίνια: Τετάρτη 7 Ιουνίου, 19:30

Διάρκεια: 7-24 Ιουνίου

Τρίτη έως Σάββατο 10:00-20:00, Κυριακή 10:00-14:00

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66

σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία

Έργο ατόμου με ψυχιατρική εμπειρία

Γιώργος Ανδρούτσος

Νάνος Βαλαωρίτης

Ευάγγελος Λιουδάκης

Κωστής Παπαδόπουλος

 Θάλεια Πρωτοψάλτη

Χριστίνα Σγουρομύτη

Άγγελος Σκούρτης

Κώστας Τσώλης

Μανώλης Χάρος

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ
Σοφία Γκίκα Εικαστικός ΑΣΚΤ
Παναγιώτα Λευκαδίτη Εικαστικός ΑΣΚΤ

Ο όρος "κόλαση" ως έννοια έχει ρίζα ελληνική από την αρχαιότητα και μιλάει για τιμωρία και βασανισμό. Εδραιώθηκε στα χρόνια του Χριστιανισμού, συμβολίζοντας τον τόπο της αιώνιας τιμωρίας των αμαρτωλών μετά θάνατον.
Το φετινό θέμα της Έκθεσης "ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός" μας δίνει τη δυνατότητα να το προσεγγίσουμε με ελεύθερη οπτική, κυριολεκτικά, συμβολικά ή μεταφορικά είτε μέσα από το προσωπικό βίωμα είτε μέσα από το κοινωνικό γίγνεσθαι.

Οι επιμελήτριες

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

Βασίλης Αγγελόπουλος, Άλκηστις Αθανασιάδου, Γιάγκος Αθανασόπουλος, Γιώργος Ανδρούτσος, Ευγενία Αραβαντινού, Katerina Valaoritis, Νάνος Βαλαωρίτης, Κωνσταντίνος Βασιλείου, Δανάη Βλάχου, Αλέξανδρος Βούτσας, Ελπίδα Γαδ, Ματίνα Γεωργά, Αικατερίνη Κ. Γιαβρίδη, Σοφία Γκίκα, Μαρία Γουβέλη, Βένια Δημητρακοπούλου, Αθανασία Ζήση, Αλίρα Καλογερά, Νίκος Καναρέλης, Γιώργης Καπελώνης, Μαρία Καραλουκά, Βασίλης Καρκατσέλης, Γιώργος Κατσάγγελος, Παναγιώτης Κατσαράς, Ιάσων Κοντογιάννης, Σπύρος Κούκος, Λία Κουτελιέρη, Παναγιώτα Λευκαδίτη, Ευάγγελος Λιουδάκης, Γιώργος Μαχιάς, Μανώλης Μεραμπελιώτης, Μαρί Μασουρίδου, Μάριος Ντε Παντουάνις, Κωστής Παπαδόπουλος, Δημήτρης Παπαστάμος, Παύλος Παυλίδης, Βάσω Πουρίδου, Θάλεια Πρωτοψάλτη, Γιασεμή Ράπτη, Παύλος Σατόγλου, Χριστίνα Σγουρομύτη, Άγγελος Σκούρτης, Μαρία Σπυροπούλου, Ελένη Σταματογιάννη, Ναταλία Σταμοπούλου, Κώστας Τσώλης, Μάκης Φάρος, Πάνος Χαραλάμπους, Μανώλης Χάρος, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Ερατώ Χατζησάββα, Εύα Χειλαδάκη


ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΟΡΕΙΣ
ΜΕ ΕΡΓΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
ΣΕ ΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ

ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΔΑΦΝΙ)
Εργαστήριο Δημιουργικών Δραστηριοτήτων

ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΥΤΡΙΑ
Ελένη Σιέττου

ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ
Βασιλική Γιαννούλη


ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ)
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΟΜΑΔΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Κώστας Μπομποτάς
Βασίλειος Κυριαζάκης
Θάλεια Πρωτοψάλτη


ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΕΚΨΨΥ)

ΔΟΜΗ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΗ
Αγγελική Φωτεινού Δραματοθεραπεύτρια, Εργοθεραπεύτρια, Κοινωνική Λειτουργός

ΔΟΜΗ ΦΩΚΙΔΑΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΗ
Δέσποινα Παπαϊωάννου Ψυχολόγος, Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια


ΜΟΝΑΔΑ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ
ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ
(ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΑΦΝΙ)

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗ
Ελένη Λαζάκη Κοινωνική λειτουργός

ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΟΜΑΔΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ
Νικόλαος Μπόγρης Νοσηλευτής

ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟΥ
Ευστράτιος Ζαβογιάννης Νοσηλευτής ΤΕ


ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Αντώνης Λιοδάκης Ψυχίατρος, Δραματοθεραπευτής


ΑΡΣΙΣ

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΡΙΑ
Εύα Χειλαδάκη Εκπαιδεύτρια στο πρόγραμμα "Λόγος και Ύφασμα" της ΑΡΣΙΣ



ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ

ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ

ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ PERFORMANCE

International Research Laboratory of Performing Arts-almakalma (I.R.L.P.A.)

Mutter Hölle

ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ-ΕΜΨΥΧΩΣΗ

Γιάννης Μήτρου

ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ ΒΙΒΛΙΩΝ ΣΥΝΑΦΟΥΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ
Παρασκευή 9 Ιουνίου, 17:40-21:00
Συνεδρία: «Κόλαση και Ετερότητα»

Σάββατο 10 Ιουνίου
Συνεδρία: «Κόλαση εντός» 10:00-13:00 
Συνεδρία: «Διαστάσεις της Κόλασης» 17:20-21:00

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66

σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Φώτης Καγγελάρης

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

Σωκράτης Δεληβογιατζής

Φώτης Καγγελάρης

Τέση Λαζαράτου


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ, 17:40-21:00
ΣΥΝΕΔΡΙΑ: «ΚΟΛΑΣΗ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ»

17:40 Έναρξη-Χαιρετισμοί
18:00 Αικατερίνη Μπουκουβάλα Τριτοετής Φοιτήτρια Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών
18:20 Στέλλα Καλογεροπούλου Νομικός, Δρ Κοινωνιολογίας
19:00 Τέση Λαζαράτου Ψυχοθεραπεύτρια
19:20 Νικήτας Χιωτίνης Καθηγητής/Διευθυντής Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών, ΤΕΙ Αθήνας
19:40 Αντώνης Λιοδάκης Ψυχίατρος, Ψυχοδραματιστής, Διευθυντής Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου
20:00 Μάνος Χρυσοβέργης Φωτογράφος, Μέλος της bdsm Ομάδας Spank Collective
20:20 Θανάσης Γεωργάς Ιατρός, Ψυχαναλυτής, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Daseinsanalysis

Θα ακολουθήσει συζήτηση


ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 10:00-13:00 και 17:20-21:00
ΣΥΝΕΔΡΙΑ: «ΚΟΛΑΣΗ ΕΝΤΟΣ» 10:00-13:00

10:00 Χαιρετισμός
10:15 Αγγελική Φωτεινού Δραματοθεραπεύτρια, Εργοθεραπεύτρια, Κοινωνική Λειτουργός (Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, Δομή Αττικής)
10:30 Δέσποινα Παπαϊωάννου Ψυχολόγος, Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια (Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, Δομή Φωκίδας)
10:45 Θάλεια Πρωτοψάλτη Εικαστικός Α.Σ.Κ.Τ.
11:00 Βασίλειος Κυριαζάκης Ψυχίατρος–Επιμελητής Β΄, Ψ.Ν.Α Δρομοκαΐτειο
11:15 Άντα Παΐζη Dance Professor (BA-RAD MENTOR-ISTD), Choreographer, Senior Dance Movement Therapist and Supervisor, Χοροθεραπεύτρια–Χοροκινητική Θεραπεύτρια
11:30 Εύα Χειλαδάκη Εκπαιδεύτρια στο πρόγραμμα "Λόγος και Ύφασμα" της ΑΡΣΙΣ
12:00 Αλεξάνδρα Γαβρίλη Ψυχολόγος 
12:15 Λένα Τερκεσίδου Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας - Συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών έργων για παιδιά, εφήβους και ενήλικες
12:30 Θεατρικό Δρώμενο Αγγελική Φωτεινού

Θα ακολουθήσει συζήτηση


ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 17:20-21:00 
ΣΥΝΕΔΡΙΑ: «ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ»

Με την λήξη της συνεδρίας οι φιλόσοφοι Σωκράτης Δεληβογιατζής Καθηγητής Φιλοσοφίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό και Θεόδωρος Γεωργίου Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, με την συμμετοχή του κοινού, θα συζητήσουν με θέμα:
"ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ"
Συντονίζει ο Φώτης Καγγελάρης

17:20 Χαιρετισμός
17:40 Ιωάννης Μήτρου Εταίρος ερευνητής του Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό (Ε.Φ.Ε.Φ) του Α.Π.Θ., Διευθυντής του Διεθνούς Εργαστηρίου Έρευνας Παραστατικών Τεχνών-AlmaKalma, Ψυχαναλυτής
18:00 Χρυσάνθη Κεχρολόγου Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, Ερευνήτρια στο Εργαστήριο Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό Α.Π.Θ.
18:20 Ελένη Τάτλα Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Ph.D. University of Edinburgh
18:40 Άννα Φιλίνη Αρχιτέκτων, Ζωγράφος
19:00 Θεόδωρος Γεωργίου Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
19:40 Βασίλειος Θερμός Κληρικός, Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, Επίκουρος Καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας
20:00 Σωκράτης Δεληβογιατζής Καθηγητής Φιλοσοφίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό
20:40 Δημήτρις Βεργέτης Ψυχαναλυτής, Διευθυντής του περιοδικού αληthεια


ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ

Δημήτρις Βεργέτης Ψυχαναλυτής, Διευθυντής του περιοδικού αληthεια

Η κόλαση των διάφυλων σχέσεων: η διαφορά των φύλων στον 21ο αιώνα

Η κατίσχυση του ατομικισμού ως υπέρτατης αξίας μέσα στο λυκόφως των ιδεωδών, η ιστορική μετάβαση από τις κοινωνίες των απαγορεύσεων και της αποτρεπτικότητας σε κοινωνίες προτρεπτικότητας, γαλουχημένες με τον κυνισμό του ηδονοθηρικού καταναλωτισμού και της ναρκισσιστικής ιδιοτέλειας, η πορνογραφική εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας, η αποσύνδεση της απόλαυσης από την επιθυμία και τον έρωτα, η υποκατάσταση του ερωτικού παρτενέρ από πάσης φύσεως γκάτζετ, η εξάλειψή του συχνά από εξαρτησιογόνες πρακτικές, η επισφάλεια της επιβίωσης στο χείλος της κοινωνικής έκπτωσης εκεί όπου ο νεοφιλελευθερισμός ξηλώνει μεθοδικά και αμείλικτα κάθε δίχτυ κοινωνικής προστασίας, αποτελούν μερικούς θεμελιώδεις παράγοντες που αποδομούν σε βάθος όλα τα σχήματα αμοιβαίας ερωτικής εμπειρίας, μετατρέποντας τις διάφυλες σχέσεις σε κόλαση ναρκοθετημένη με δυσάρεστες εκπλήξεις και επώδυνα αδιέξοδα.


Αλεξάνδρα Γαβρίλη Ψυχολόγος

Το καημένο το σώμα πενθεί!

Η Ραλλού, μια γυναίκα 35 χρονών, έπασχε τον τελευταίο μήνα από κρίσεις πανικού, όπως η ίδια ονόμαζε τα συμπτώματα που έρχονταν ξαφνικά και ανεξήγητα να την τρομοκρατήσουν. Ζαλάδα, αίσθηση ασφυξίας, το μυαλό της «έφευγε», φοβόταν οτι τρελαίνεται κι ότι μπορεί ακόμα και να πεθάνει. Φοβόταν να μπει στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ακόμα και να βρεθεί σε πολύ κόσμο. Η αγωνία της υπερχείλιζε. Μιλούσε ασταμάτητα, σκέψεις άναρχες την κατέκλυζαν. Σαν να είχε ανοιχτεί μπροστά της το χάος κι αυτή πάλευε να μην χαθεί μέσα του.


Θανάσης Γεωργάς Ιατρός, Ψυχαναλυτής, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Daseinsanalysis

Η κόλαση του Paul Celan

Ο Paul Celan, από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ου αιώνα, δεν μπόρεσε ποτέ να απομακρυνθεί από την κόλαση του εγκλεισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και του Ολοκαυτώματος. Όπως τα πτώματα που είναι ανίκανα να μιλήσουν, έτσι και οι λέξεις δεν μπορούν πλέον να μιλήσουν και να ονομάσουν αυτό που έγινε. Όμως για τον Celan, το μίλημα της γλώσσας και η αληθινή συνομιλία με τον άλλον σημαίνουν το μοναδικό κράτημα από το «εκτός γλώσσας», δηλαδή από την τρέλα. Η ποίηση, η αφήγηση και οι προσπάθειες συνομιλίας γίνεται ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί το τραύμα μιας πληγής που δεν κλείνει. Προϋπόθεση είναι η ύπαρξη ενός συνομιλητή. Ο λόγος απευθύνεται σε έναν άλλο. Χωρίς κάποιον αποδέκτη χάνεται το νόημα του λόγου και η πραγματικότητα γίνεται αφόρητη –έως τρομακτική. Το κατ’ εξοχήν Εσύ στο οποίο απευθύνεται -ο στοχαστής που τον γοητεύει και τον επηρεάζει, ο κατ’ εξοχήν στοχαστής της γλώσσας που και ο ίδιος μιλά-, είναι ο Heidegger. Οι συναντήσεις τους, όμως, παρέμειναν ένα ερωτηματικό. Υπήρξε αληθινή συνομιλία; Τι πήγε στραβά; Πότε και πως μια συνάντηση λειτουργεί θεραπευτικά;


Θεόδωρος Γεωργίου Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Η κόλαση ως μεταφορά

Τόσο στη λογοτεχνική γραμματεία όσο και στη φιλοσοφική σκέψη, η ιδέα της κολάσεως κατέχει κεντρική θέση. Η ιδέα αυτή από νοηματικής απόψεως χρησιμοποιείται στις γλωσσικές εκφράσεις ως μεταφορά ή ορθότερα ως έννοια της οποία το νόημά της είναι η χρήση της κατά τον Wittgenstein.
Η σημασιολογική ιδιαιτερότητα της λέξης: «κόλαση» συνίσταται στην κατάργηση της διακρίσεως ανάμεσα στη λογική και τη ρητορική. Πράγμα που συνεπάγεται ότι η εννοιολογική καθαρότητά της ανάγεται στην πραγματολογική – ερμηνευτική μήτρα της που είναι η θεμελίωσή της ως «απόλυτης μεταφοράς».
Το δομικό – εννοιολογικό χαρακτηριστικό της έννοιας: «κόλαση» συνίσταται στο διαμεσολαβητικό ρόλο τον οποίο αναλαμβάνει να παίξει στην εκκοσμικευμένη σύγχρονη κοινωνία και εποχή όπου συντελείται και «σημαντική αλλαγή» του ίδιου του όρου (δηλ. της κολάσεως), αλλά λαμβάνει χώρα και πραγματική αλλαγή συνθηκών ζωής σχετικά με το θεολογικό κοσμοείδωλο. Οι δύο αυτές αλλαγές καθορίζουν ριζικά την αυτοσυνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου.


Σωκράτης Δεληβογιατζής Καθηγητής Φιλοσοφίας Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό

Η δυσμένεια των σημείων και το κολαστικό απάνθρωπο

Ό,τι διέπει εντόσθια την εποχή μας περνάει από μία πολυπλοκότητα απρόβλεπτου και υψηλής διακινδύνευσης. Βιώνουμε ένα είδος δυσμένειας των σημείων, που συνδυάζεται με ένα λόγο ολοένα και μεγαλύτερης βύθισης μέσα σε ολοποιητικές διεργασίες περάσματος από την περιοχή του λανθάνοντος σε εκείνη του ρητού και του φανερού μιας κορυφαίας αντιφατικής σκοπιμότητας. Το ανθρώπινο έτσι απανθρωποιείται δυνάμει μιας εντροπικής τάσης αραίωσης του νοήματος. Η πορεία όμως προς την "κόλαση" δεν αντιμετωπίζει μοιραία το (μη) διαλεκτικό της άλλο; Και η όλη προβληματικοποίηση δεν σαρώνει μορφοποιητικά και εναλλάξιμα έως αντιστροφικά μια ύλη σκιότητας και αδράνειας;


Βασίλειος Θερμός Κληρικός, Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, Επίκουρος Καθηγητής Ανωτάτης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας

Η κόλαση ως προσωπική πραγματικότητα και ως κληρονομημένη αναπαράσταση

Η έννοια της κόλασης θα προσεγγισθεί σε τρία επίπεδα: ιδεολογικό-θεολογικό, ψυχικής αναπαράστασης, βιώματος-εμπειρίας. Η εισήγηση θα προσπαθήσει να βρει δρόμους με τους οποίους τα επίπεδα αυτά συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται, μέσα από την ψυχαναλυτική προοπτική της διάκρισης Φαντασιακού-Συμβολικού, καθώς και των μηχανισμών άμυνας οι οποίοι συμβάλλουν στη αποκρυστάλλωση συγκεκριμένων αντιλήψεων.


Στέλλα Καλογεροπούλου Νομικός, Δρ Κοινωνιολογίας

Προσωπικές  κολάσεις: Ο  Εαυτός  ως  Ετερότητα

Κόλαση, κολάζω: μ' ένα  απλό πάτημα  του  κουμπιού  στο  Google μαθαίνουμε, ότι  η  αρχική  σημασία  της  λέξης  "κολάζω",  στα  ελληνικά  τουλάχιστον, είναι  "αποκόπτω",  οπότε, Κόλαση: η  κατάσταση  της  αποκοπής, της  απομάκρυνσης -της  απόσχισης, της  αποκάλυψης  των  οικείων  πραγμάτων,  των  οικείων  οντοτήτων  μέσα  στην  ετερότητά  τους  εν  αναφορά  προς  το  Είναι, που  σημαίνει:  το  "δικό  μας"  Είναι.


Χρυσάνθη Κεχρολόγου Διδάκτωρ Φιλοσοφίας, Ερευνήτρια στο Εργαστήριο Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό Α.Π.Θ.

Κολαστικές τροπές

Σήμερα, βιώνουμε την τερατογένεση  μιας ζοφερής και ανεπιθύμητης κατάστασης, ενός μηδενισμού κάθε «νοήματος» της ανθρώπινης ύπαρξης, της ετερότητας και μοναδικότητας, μέσα σε συνθήκες ζοφερότητας. Ένας από τους σημαντικότερους στοχαστές του μηδενισμού ο φιλόσοφος Στίρνερ καταδεικνύει ότι κάθε μεμονωμένο άτομο είναι μοναδικό και δεν μπορεί να αναχθεί σε καμιά κοινωνική, πολιτική ή θρησκευτική διάσταση. Ο «Μοναδικός», επιχειρεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του και είναι απόλυτος μηδενιστής- εγωτιστής, περιφρονεί κάθε ηθική αρχή και δεν πιστεύει στη συλλογική δράση. Ο δε Σαρτρ υποστηρίζει ότι «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος», και ότι η συνείδησή μας είναι πάντοτε συνείδηση τινός, λέγοντας ότι οι άλλοι είναι η κόλαση, διότι το χειρότερο βασανιστήριο που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος είναι η παρουσία των  άλλων.  Τέλος, στις μέρες μας η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού, ως μια καθαρά εντροπική κατάσταση, έχει μετατραπεί σε τυρρανία, κόλαση της ελεύθερης βούλησης, έχει αποδομήσει  το πολιτικό  status και έχει προκαλέσει την οικονομική κατάρρευση των κρατών.


Βασίλειος Κυριαζάκης Ψυχίατρος–Επιμελητής Β΄, Ψ.Ν.Α Δρομοκαΐτειο

Ενδονοσοκομειακή ομάδα ψυχοθεραπείας-ψυχοεκπαίδευσης

Η συγκεκριμένη ομάδα αποσκοπεί στο να ωθήσει τους ασθενείς που την παρακολουθούν να αναπτύξουν μια αποδεκτή, κατανοητή και εφικτή στην εφαρμογή της συμπεριφορά μέσα στο περιβάλλον τους.
Η συμπεριφορά που θα αναπτύξουν πρέπει να αποδεικνύεται κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης τους στην ομάδα  ότι είναι υιοθετημένη και αποφασισμένη από τους ίδιους. Η εκπαίδευση της ομάδας στοχεύει σε θέματα που  αφορούν την καθημερινότητα και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Η συμπεριφορά που αναπτύσσουν οι ασθενείς μέσα στην ομάδα δημιουργείται και οριοθετείται από τις απαραίτητες προϋποθέσεις και συνθήκες, οι οποίες ορίζονται με σαφή τρόπο από την ομάδα και οι οποίες παρέχουν στους ασθενείς μια αναγκαία και ασφαλή δυναμική για μια συνεχόμενη υποστήριξη τους. Απώτερος στόχος της συγκεκριμένης ομάδας είναι η κοινωνική επανένταξη των μελών της.


Τέση Λαζαράτου Ψυχοθεραπεύτρια

Όταν το τραύμα αποβαίνει μεταδοτικό...

Οι συνέπειες του τραύματος αφορούν όχι μόνο στην ατομική αλλά πυκνά και στην συλλογική ανθρώπινη εμπειρία, κάτι που τοποθετεί την έννοια του ψυχικού τραύματος πέραν της κλινικής και των νοσολογικών οντοτήτων. Εξελίξεις που δρομολογούνται στην βάση της επαναδιαπραγμάτευσης του, αναγκαία διεργασία προκειμένου να παραχθεί η ίαση, τελικά το ενισχύουν.  Κλασσικό παράδειγμα η επενέργεια - παρενέργεια του σωφρονιστικού. Οι «κρατούμενοι τριών χρονών», μια  εννοιολογική σύλληψη - εφιαλτική πραγματικότητα που υποστασιοποιεί το προτεσταντικό δόγμα «γεννηθήκαμε ένοχοι», επαναφέρουν το προπατορικό αμάρτημα στο κέντρο του σύμπαντος κόσμου μας.
Όμως το τραύμα παύει να αφορά μόνο το υποκείμενο που βλήθηκε, εν προκειμένω το τρίχρονο παιδί, αλλά εξαπλώνεται παντού: επί δικαίων κι αδίκων. Έτι περαιτέρω, η καταστροφικότητα αυτής της κενής θέσμισης (το μη νόημα) αποτελεί τραύμα στον πολιτισμό, στην ψυχική αρτιότητα του σκεπτόμενου ανθρώπου και σε αυτό το ίδιο το σκέπτεσθαι. Πρόσωπο με πρόσωπο με μια καταναλωτική αντίληψη των δικαιωμάτων, το κράτος ενσωματώνει το κραταιό αίτημα για το απαράβατο της σχέσης μάνας – παιδιού και… «το φυλακίζει»!!! Ποτέ άλλοτε μεθοδολογική επινόηση του δικαϊκού πολιτισμού δεν αφάνισε τόσο ηχηρά, όχι μόνο το δίκιο αλλά πρωτίστως το στοιχειώδες νόημα των πραγμάτων στην καθ΄ημάς κόλαση.


Αντώνης Λιοδάκης Ψυχίατρος, Ψυχοδραματιστής, Διευθυντής Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου

Η Κόλαση μέσα μας

Ο σημερινός άνθρωπος βιώνει μία «σχάση» στο είναι του, που ανάγεται σε μία πολυσυνθετική σύγχυση. Η αίσθηση απαξίωσης εαυτού, δεσπόζει στην καθημερινότητά μας και μας τροφοδοτεί με το «λίγο» του είναι ή με το «λίγο» του κόσμου. Μία νέα διορατική ματιά απαιτείται για την κατανόησης της απόγνωσης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο της σύγχρονης εποχής.
Ο υπερ-ελεγμένος από τα έξω και ο αυτό-ελεγμένος από τα μέσα, ο στερημένος από το σώμα του, ο στερημένος από την σεξουαλικότητά του, βυθισμένος σε σεξιστικές εκδοχές ο υπερ-φυσιολογικός άνθρωπος που η ζωή του κυλάει ατάραχη χωρίς να την ζει. Οι σύγχρονες μετριοκρατίες ο ατομικός και κοινωνικός κομφορμισμός όπως και η μισαλλοδοξία σε κάθε τι διαφορετικό προξενούν αναπόφευκτα την κόλαση. Ποιος μπορεί να υπερβεί την φοβισμένη μας ψυχολογική αντιμετώπιση και την κριτική που ασκείται πάνω στις μικρές μας αντισταθμιστικές μυθολογίες; Και να πει: η σκέψη της ερημιάς δεν τον φοβίζει, την κοιτάζει κατάματα και από την ενατένιση αυτή αποκομίζει κάποια γαλήνη.


Ιωάννης Μήτρου Εταίρος ερευνητής του Εργαστηρίου Φιλοσοφικής Έρευνας πάνω στο Φαντασιακό (Ε.Φ.Ε.Φ) του Α.Π.Θ., Διευθυντής του Διεθνούς Εργαστηρίου Έρευνας Παραστατικών Τεχνών-AlmaKalma, Ψυχαναλυτής

Η αδυνατότητα της διάφυλης σχέσης στην εποχή της εκλειπτικής του έρωτα: Κόλαση

Το υποκείμενο εγγράφεται στο φύλο με μία συμβολική πράξη πέραν της βιολογικής αρχής. Η εμφυλότητά του αποτελεί ένα ενεργό γίγνεσθαι στο βαθμό που διατέμνει την ίδια του την ύπαρξη. Η άλλη ενεργότητα του υποκειμένου είναι η συνάντησή του με την θνητότητά του. Και τα δύο δημιουργούν σύνολα τομών στον βίο του υποκειμένου, πάντα με φόντο την δομική του έλλειψη ως επακόλουθο του χαμένου αντικειμένου αγάπης. Το συμβάν του έρωτα (A.Badiou) μεταλλάζει τον Κόσμο του υποκειμένου, ο οποίος του εμφανίζεται μέσα από ένα είδος ενσωμάτωσης του παρόντος. Από την άλλη η λακανική λογική αυτού του συμβάντος ενέχει στον πυρήνα του την jouissance, η οποία αναδεικνύει το μη-ορατό πραγματικό, το οποίο πυκνώνεται στο αξίωμα μίας μη ύπαρξης. Αυτής της διάφυλης σχέσης.
Στην εποχή της ασημαντότητας (Καστοριάδης) και του καταστροφικού καπιταλισμού, με την απώλεια της παραγωγής λόγου και την επικυριαρχία της επιστημονικο-τεχνικής εξουσίας, στο πλαίσιο ενός διαστροφικού φιλελευθερισμού, αναδύεται μία αρνητικότητα η οποία μορφοποιείται ως εκλειπτική του ερωτικού συμβάντος, την ίδια στιγμή που “γεννιούνται” νέα κινήματα εμφυλότητας. Από την κόλαση του φύλου μεταπηδούμε στην κόλαση του μη-ερωτισμού στην οποία η λακανική ρήση: “δεν υπάρχει μία διάφυλη σχέση” μετασχηματίζεται στην αδυνατότητα της.


Αικατερίνη Μπουκουβάλα
Τριτοετής Φοιτήτρια Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών

Τέχνη και ψυχική νόσος: Σκαρφαλώνοντας το ανοίκειο ύψος της «άρρητης τέχνης»

Ο στόχος της εν λόγω παρουσίασης είναι η προσέγγιση του αισθήματος του Υψηλού, όπως προκύπτει μέσω της Art Βrut και η ανάλυση της παραπάνω σχέσης. Η διάρθρωση της παρουσίασης αρχικά συνίσταται σε μια σύντομη εισαγωγή στην έννοια του Υψηλού, όπως αυτή εμφανίζεται και αναλύεται στο έργο του Γερμανού φιλοσόφου I. Kant «Κριτική της κριτικής δύναμης». Μια βασική κατανόηση της έννοιας αυτής, που αναφέρεται στην ακραία συγκίνηση, την ταυτόχρονη οδύνη και ηδονή που αισθάνεται κανείς όταν έρχεται σε επαφή με ορισμένα φαινόμενα ή αισθητικά αντικείμενα, κρίνεται απαραίτητη για την κατανόηση της σύγχρονης πρόσληψης της Art Brut. Η σύνδεση αυτή όμως, γίνεται όχι τόσο μέσα από το υψηλό του Καντ, αλλά στηρίζεται στην φροϋδική εκδοχή του Υψηλού, το Ανοίκειο. Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον τρόμο, το δέος, αλλά και τη συγκίνηση που αισθανόμαστε όταν ερχόμαστε σε επαφή με την τέχνη του περιθωρίου, την τέχνη των πασχόντων ψυχισμών, την τέχνη πριν από το στάδιο του καθρέφτη; Κύρια επιδίωξη μας είναι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μέσω μιας προσέγγισης ορισμένων εικαστικών παραδειγμάτων της Art Brut, βασισμένης στα γραπτά του S. Freud και του J. Lacan σχετικά με την απόλαυση, τη μετουσίωση και εν τέλει τη σχέση του ατόμου που παρατηρεί με το αντικείμενο της αισθητικής.


Άντα Παΐζη Dance Professor (BA-RAD MENTOR-ISTD), Choreographer, Senior Dance Movement Therapist and Supervisor, Χοροθεραπεύτρια–Χοροκινητική Θεραπεύτρια

Μόλις διαγνώστηκα με καρκίνο….και τώρα…;

Το περιεχόμενο της εισήγησης  με βάση το θέμα “ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός", θα περιλαμβάνει: Το ταξίδι των ασθενών που έχουν διαγνωστεί με καρκίνο προς την ίαση και θεραπευτική αποκατάσταση, μέσω της χοροθεραπείας–χοροκινητικής  θεραπείας στο Κέντρο Ημέρας για Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο.


Δέσποινα Παπαϊωάννου Ψυχολόγος, Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια (Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, Δομή Φωκίδας)

Κραυγή: Φθορά και θάνατος στο έργο του Μούνκ

Το περιεχόμενο της εισήγησης  με βάση το θέμα “ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός", θα περιλαμβάνει το υλικό που αναδύθηκε δια μέσου  της εικαστικής θεραπείας  μέσα από το γνωστό έργο «Κραυγή» του Μούνκ από  λήπτες των υπηρεσιών ψυχικής υγείας των Μ.Ψ.Α. Φωκίδας που μετέχουν σε προγράμματα  της Λέσχης Κοινωνικοποίησης.


Θάλεια Πρωτοψάλτη Εικαστικός Α.Σ.Κ.Τ.

Η ζωγραφική έκφραση ως συμπληρωματικό μέσο θεραπείας

Ψ.Ν.Α Δρομοκαΐτειο
Τμήμα οξέων περιστατικών "Ελλήνων Αμερικής"

Συνοπτική αναφορά για την ήδη εγκαθιδρυμένη ομάδα ψυχοθεραπείας – ψυχοεκπαίδευσης όπως και για τις γενικότερες συνθήκες ενός τμήματος οξέων περιστατικών.
Αναφορά στους λόγους που καθιστούν το μέσο της ζωγραφικής ως συμπληρωματική θεραπεία, μια ιδιάζουσα περίπτωση σε ένα τμήμα οξέων, που απαιτεί ένα διαφορετικό χειρισμό από της υπόλοιπες περιπτώσεις εφαρμογής του μέσου αυτού.
Ανάλυση του τρόπου εκτέλεσης της ζωγραφικής δραστηριότητας που στην ουσία χρησιμοποιείται ως ένας εναλλακτικός τρόπος επικοινωνίας έναντι του προφορικού λόγου.
Εστίαση στο βασικό χαρακτηριστικό της, η οποία ωθεί  τους ασθενείς να παρακάμψουν το παραλήρημα και να απεικονίσουν απευθείας τα υγιή κομμάτια τους, κρατώντας τους έτσι στην πραγματικότητα.
Υποστήριξη της ένταξης της ζωγραφικής διαδικασίας σε τμήματα οξέων περιστατικών σαν συμπληρωματικό μέσο θεραπείας, όπως και τεκμηρίωση των λόγων που καθιστούν το μέσο της ζωγραφικής ικανό να λειτουργήσει θετικά και ομαλά μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο.


Ελένη Τάτλα Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Ph.D. University of Edinburgh

Η φανταστική βιβλιοθήκη: μεταστρουκτουραλιστική πρόσεγγιση στο έργο του Gustave Flaubert «Ο πειρασμός του Αγίου Αντωνίου»

Στο πλαίσιο της Μεταστρουκτουραλιστικής κριτικής στη γνώση, ο Foucault αναγνωρίζει ότι το έργο του Flaubert «Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου» συγκροτεί μια φανταστική βιβλιοθήκη ως μια σειρά, μια διαδοχή αποσπασματικών επαναλήψεων της γνώσης όπως αυτή έχει καταγραφεί σε βιβλία προηγουμένων συγγραφέων. Συγχρόνως, το έργο ενεργοποιεί μια ακολουθία από εικόνες εν είδει θεάτρου μαριονετών, όπου η όραση εγκιβωτίζεται σε  πλαίσια με συνεχώς διανοιγόμενο βάθος.
Η μελέτη αυτή επικεντρώνεται στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο στον «Πειρασμό» μέσω της ιστορικής θεμελίωσης εισάγεται η Νεωτερικότητα, με ένα τρόπο που προσιδιάζει στη Νιτσεική κριτική της καταγωγής. Δηλαδή μέσα από την αποσπασματικότητα, την ψευδαίσθηση, την απάτη.


Λένα Τερκεσίδου Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας - Συγγραφέας βιβλίων και θεατρικών έργων για παιδιά, εφήβους και ενήλικες

Η αξία των παραμυθιών για τα παιδιά στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής τους.
(Κόλαση μέσα και έξω)

Η μορφή και η δομή των παραμυθιών υποβάλλει το παιδί σε εικόνες που μπορεί να το βοηθήσουν να δομήσει τις ονειροπολήσεις του και να προσανατολιστεί καλύτερα στη ζωή του σχετικά με τις δυσκολίες του.


Άννα Φιλίνη Αρχιτέκτων, Ζωγράφος

Η Κόλαση, από την Αναγέννηση στον 20ο αιώνα

Οι ανάγλυφες μορφές διαβόλων και τεράτων γύρω από τα θυρώματα των καθεδρικών ναών του Μεσαίωνα, όπως στη Νοτρ-Νταμ στο Παρίσι, προειδοποιούσαν τους πιστούς ότι η Κόλαση καραδοκεί πίσω από κάθε αμαρτωλή πράξη τους. Η Αναγέννηση αναποδογύρισε τις συνήθειες, έφερε φωτεινές εικόνες στις τοιχογραφίες και τους ζωγραφικούς πίνακες. Έφερε δίπλα στην απεικόνιση του Παραδείσου και της Κόλασης, την απεικόνιση κοινών θνητών. Ο ολλανδός Ιερώνυμος Μπος στα τέλη του 15ου αιώνα σατίρισε τις αμαρτίες των ανθρώπων και τις τιμωρίες τους, όπου οι μορφές παράξενων τεράτων και ζώων απειλούν το ίδιο πλούσιους και φτωχούς, άρχοντες και χωρικούς και επισκόπους. Οι ιδιοφυείς και περίτεχνοι πίνακές του δείχνουν ονειρικές ή μαγικές μορφές μέσα σε μυθικά τοπία της κόλασης, που παρουσιάζονται στα περίφημα τρίπτυχά του παράλληλα με τους ουράνιους παραδείσους και τις γήινες περιπέτειες με βάσανα και απολαύσεις.
Στην αρχή του 16ου αιώνα ο Μιχαήλ Άγγελος δείχνει την Κόλαση στην Καπέλα Σιστίνα ως τμήμα της Δευτέρας Παρουσίας όπου συνυπάρχει με τον Παράδεισο στο πάνω μέρος της τεράστιας τοιχογραφίας. Παντού κυριαρχούν, και στο καλό και στο κακό, οι ανθρώπινες μορφές με τα στιβαρά σώματα. Μέσα στη βάρκα των αμαρτωλών, ξεχωρίζουν οι τερατόμορφες παρουσίες του Χάροντα και του δικαστή, στον οποίο ο μεγάλος καλλιτέχνης έδωσε το πρόσωπο του αυστηρού τελετάρχη του Πάπα. Με μια βάρκα που πλέει πάνω στα άγρια κύματα των νερών της Κόλασης ταξιδεύει και ο Δάντης του Ντελακρουά στον 19ο αιώνα, ενώ την αίσθησης της πραγματικής κόλασης, μας δίνει η «Σφαγή της Χίου» και η «Μέδουσα» του Ζερικώ. Στον 20ο αιώνα Κόλαση είναι ο Πόλεμος που βλέπουμε μέσα στο μεγαλειώδη πίνακα της Γκερνίκα, ενώ οι «δαιμονισμένοι» βρίσκονται μέσα στις βασανισμένες μορφές των εξπρεσιονιστών.


Αγγελική Φωτεινού Δραματοθεραπεύτρια, Εργοθεραπεύτρια, Κοινωνική Λειτουργός (Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, Δομή Αττικής)

Πες μου την ιστορία- Σκόρπιες λέξεις…. ψάχνουν νόημα…

Συγγραφείς: Αγγελική Φωτεινού Εργοθεραπεύτρια, Δραματοθεραπεύτρια, Κοινωνική λειτουργός και Όλγα Μουζακίτου Κοινωνική Φροντίστρια–Επαγγελματίας Ψυχικής Υγείας, Αγγελική Τσιαξίρη Κοινωνική Φροντίστρια–Επαγγελματίας Ψυχικής Υγείας, Σπύρος Παπαγιαννόπουλος Ψυχολόγος, Νοσηλευτής, Ιφιγένεια Πάσιου Ψυχολόγος, Κική Δαδουλακάκη Ειδική Παιδαγωγός, Κοινωνική Φροντίστρια – Επαγγελματίας Ψυχικής Υγείας
Εισηγήτρια: Αγγελική Φωτεινού

Το περιεχόμενο της εισήγησης  θα περιλαμβάνει:
Α Μέρος: Τις διαδικασίες  και τις διεργασίες που πραγματοποιήθηκαν  με βάση  το θέμα: “ΚΟΛΑΣΗ εντός, εκτός",  προκείμενου  να δημιουργηθεί μια ενιαία ιστορία που θα βασίζεται σε ατομικές ιστορίες – βιώματα – αναμνήσεις των ληπτών των υπηρεσιών ψυχικής υγείας των Μ.Ψ.Α. Αττικής.
Β Μέρος: Πως η ιστορία αυτή έγινε το επίκεντρο της  έμπνευσης για τη δημιουργία έργων ζωγραφικής, γλυπτικής  και ενός θεατρικού δρώμενου μέσα τεχνικές  της δραματοθεραπείας, από εργαζόμενους και λήπτες των υπηρεσιών ψυχικής υγείας των Μ.Ψ.Α. Αττικής


Εύα Χειλαδάκη Εκπαιδεύτρια στο πρόγραμμα "Λόγος και Ύφασμα" της ΑΡΣΙΣ

Ψαραγορά - παίζοντας με κούκλες και σύμβολα

Χρησιμοποιώ κούκλες ραμμένες από γυναίκες του Καταστήματος Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θήβας και διάφορα αντικείμενα σύμβολα, δημιουργώντας μια παράλληλη ιστορία της γυναίκας κρατούμενης με αυτήν του ψαριού.


Νικήτας Χιωτίνης Καθηγητής/Διευθυντής Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών, ΤΕΙ Αθήνας

Οι χιμαιρικές βεβαιότητες και η ανάγκη ύπαρξής τους

Η κύρια προσπάθεια του ανθρώπου ήταν και είναι η αντιεντροπική του παρουσία. Προς τούτο οι πρωταρχικές του  σκέψεις, πράξεις, «τέχνες», επιθυμίες. Αρχική του μέριμνα ήταν η νίκη του καταπάνω στο θάνατο, κάτι που προϋπέθετε την ερμηνεία της ύπαρξής του και του Κόσμου (του), με στόχο να αποκτήσει σε αυτόν υπαρξιακή θέση και ρόλο. Αυτό θεωρούσε –και θεωρεί;- ως ολοκλήρωσή του. Σε αυτό οφείλεται η διαδρομή του από τη Μαγεία στη συστηματική οντολογία, δηλαδή στη φιλοσοφία. Με σκέψη πλανώμενη και περιπλανώμενη,  προς ερμηνεία του αοράτου, της προαιώνιας αρχής του Παντός, της ύπαρξης, του ίδιου του  εαυτού του. Με επινόηση χιμαιρικών βεβαιοτήτων, χιμαιρικών αλλά αναγκαίων για την ίδια του τη ζωή, πορεύτηκε και δημιούργησε την ιστορία (του). Στη νεωτερική περίοδο οι βεβαιότητες σταδιακώς οπισθοχωρούν, παρότι τα «συλλογικά ασυνείδητα» των λαών εξακολουθούν να αμφισβητούν τα νέα νοήματα περί της ύπαρξης και του Κόσμου. Συνέπεια αυτού η σύγχυση του σημερινού ανθρώπου,  μεταξύ ιδεών παλαιών και νέων. Η «χειραφέτηση» και «αυτοπραγμάτωση» του ανθρώπου που επικαλείται η σημερινή «επίσημη» διανόηση, αποδεικνύονται και αυτές  χίμαιρες, με επί πλέον συνέπεια την εσωτερική αποδόμηση του ατόμου:  το βαθύτερο «είναι» του δεν συνδυάζεται με τους προβαλλόμενους σαν τρόπους επιβεβαίωσης της ύπαρξής του, τρόποι που συνίστανται στην εγκαθίδρυση επιθυμιών με δομικό τους στοιχείο την αδυναμία εκπλήρωσής τους. Ιδού το αδιέξοδο «εντός» και το αδιέξοδο «εκτός».


Μάνος Χρυσοβέργης Φωτογράφος, Μέλος της bdsm Ομάδας Spank Collective

Φωτογραφία και kink κουλτούρα

Η φωτογραφία εκτός των άλλων μπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο απεικόνισης σεξουαλικής επιθυμίας και αντίστοιχων πρακτικών ή και ως φορέας δημιουργίας  ερωτικών νοημάτων που η κυρίαρχη κουλτούρα τις περισσότερες φορές τα καθιστά "αόρατα" και μη κανονικά. Θα προβληθεί το έργο ορισμένων φωτογράφων που προσεγγίζουν "μη κανονικές" περιοχές του ερωτικού.

ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ
"Τραγούδια σε μαύρο βαθύ"

Σάββατο 10 Ιουνίου, 21:00
μετά τη λήξη του Συνεδρίου

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66

σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

Αρετή Κοκκίνου Συνθέτρια
Δήμητρα Μαστορίδου Τραγουδοποιός

Μέρες αργίας (Στίχοι: Διονύσης Καψάλης, Μουσική: Διάφανα Κρίνα)

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές (Στίχοι: Κατερίνα Γώγου, Μουσική: Μάριος Στρόφαλης)

Η ψυχή μου βαδίζει στο πλευρό μου (Στίχοι: Ναπολέων Λαπαθιώτης, Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος)

Το βράδυ (Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης, Μουσική: Λένα Πλάτωνος)

Άλμπατρος (Στίχοι: Σαρλ Μπωντλαίρ, Μουσική: Νίκος Ξυδάκης)

Γιουσουρούμ (Στίχοι, Μουσική: Νικόλας Άσιμος)

Ιδανικοί Αυτόχειρες (Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης, Μουσική: Λουκάς Θάνος)

ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Δευτέρα 12 Ιουνίου, 20:00

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66
σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙA

Λιλή Ντίνα Ποιήτρια


ΑΠΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Δημήτρης Αντιόχου
Νάνος Βαλαωρίτης Video προβολή
Γιώργος Βέης
Ιωάννα Γιαρένη
Αντώνης Μακρυδημήτρης
Αντώνης Φωστιέρης
Δήμητρα Χριστοδούλου

Συμμετέχουν οι Σωτήρης Αποστολόπουλος, Κωνσταντίνος Κίτσος, Δημήτρης Παυλής, Βασίλειος Πράπας από το Οικοτροφείο Κεραμεικός του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (Δαφνί), Επιμέλεια: Ελένη Λαζάκη Κοινωνική Λειτουργός



ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ ΡΟΥΚ

Φοβερή ολιγαρχία

Απόλυτος μονάρχης είναι ο Φόβος
τίποτα δεν σκιάζει
την παντοδυναμία του
Δίπλα του η βασίλισσα Απελπισία
έχει βέβαια λιγότερες δικαιοδοσίες
αφού είναι πια σα να χάθηκαν όλα.
Όταν δεν αισθάνεται νέα και δυνατή
για να βυθίζει στο πένθος
πλεούμενα-ψυχές, βοήθεια ζητά
από την αποκλειστική της θλίψη
που πολλά δεν κοστίζει, δεν ενοχλεί
δεν φωνασκεί δεν δεσμεύει.
Κι αν δεν τη διώξεις, μένει
πιστή κάθεται δίπλα σου, μαζί σου
ν’ ατενίζει με άδεια μάτια
μέσα σου το άδειο


ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ

Το σονέτο της άνοιξης
(από την ποιητική συλλογή "Διάλυσις", εκδ. Ίκαρος)

Κομμάτια μαύρου σελιλόιντ
αρχεία εικόνων της ζωής μου
καθώς ασπρόμαυρος ζυγώνει...
θάνατος μέσα στην ψυχή μου

Όλα τα ρήμαξε η σκόνη
μία γραμμή η αναπνοή μου
δίχως φτερά το χελιδόνι
της τελευταίας άνοιξής μου

Μου φέρνει φως από τον Άδη
ένα ισόβιο σκοτάδι•
φωτιά που σβήστηκε καιρό

αστέρων θραύσματα σωρό•
κι από τις άκρες των ματιών
δάκρυα αρρώστων φεγγαριών.


ΣΩΤΗΡΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Κόλαση εντός, εκτός κ' επί τα αυτά 
γίναμε παιδιά, δεν πάει άλλο πια

Ξεχείλισε το ποτήρι, είμαστε για
το ακρωτήρι, παρέα με τους τρελούς
του πλανήτη αυτούς

Όλος ο πλανήτης έχει τρελά παιδιά
Δόξα συ Παναγιά

Που πάμε τελικά, άστα να πάνε
στην ευχή τα παλιά

Τράβηξε το σκοινί, δεν πάει άλλο
η παλιοζωή, κάντε υπομονή


ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

Τα άρθρα μου/Το μακελειό
(από την ποιητική συλλογή "Στο υποκύανο μάτι του Κύκλωπα")

Τα άρθρα μου
μπερδεύονται
μεσ' στα δίχτυα
τα ρηχά
και βγάζουν
άναρθρες
κραυγές

Είναι μεσάνυχτα
και τρίζουν οι τοίχοι
οι πόρτες ανοίγουν
μόνες τους
και τα ρολόγια
χτυπάνε παλαμάκια
βγαίνουν δυο χέρια
να σε πνίξουν

Ήρθε ο ζηλευτός
ο Αρύβαλλος Ζούλης
ήρθε μια μαύρη
μητέρα μ' ένα
λευκό αγοράκι
κρατώντας με λουρί
έναν τενεκέ
που έγδερνε το δέρμα
των πεζοδρομίων

Πήγαινα ν' αγοράσω
προμήθειες στο supermarket
όμως είναι τελείως άδειο
κανένας καμιά πωλήτρια
Στα ταμεία στην ουρά κανείς
ένα μεγάφωνο μόνο μονότονα
επαναλαμβάνει: Σταματήστε
Σταματήστε αυτό
το μακελειό


ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

Μαθήματα Ανθρωπολογίας

Η ώρα τροχόσπιτο κολλημένο στη λάσπη
με τρύπια λάστιχα βλέπεις εικόνες στίγματα
ένα ακόμα οικόπεδο Χιροσίμα η γλώσσα μας
κακοφορμισμένο απόγευμα
κεφάλι που έγινε μπάλα στα πόδια της Κυριακής
διαστημόπλοιο χωρίς καύσιμα
οι αστροναύτες δεν έχουν πια γη να βλέπουν
αλλά σπασμένα αγγεία των θεών από κομήτες
ξεχασμένοι, γεμάτοι σκουπίδια του νου αυτοί
που ήμασταν κάποτε
κι αυτό το υπέροχο γράμμα Α
ο αριθμός 2017 μπαμπάκι που ήδη μούσκεψε
δεν μπορεί να κρατήσει άλλα ούρα και δάκρυα
πώς αυτό είναι ο εφιάλτης
όλων των αλκοολικών του κόσμου.


ΙΩΑΝΝΑ ΓΙΑΡΕΝΗ

Σονάτα
(από την ποιητική συλλογή "Τ' αλφαβητάρια των στοχασμών", εκδ. Γαβριηλίδη)

Στις κιτρινισμένες φωτογραφίες ήμασταν κάποτε παιδιά.
Μα τα παιδιά όλα μεγάλωσαν·
τους νέους τους βλέπω πια μεσήλικες·
κι οι φίλοι μας πεθαίνουν μέρα με τη μέρα.
Και τα λόγια που έμειναν ανείπωτα
σαν φύλλα σιωπηλά σαπίζουν μέσα μας.

Οι αποσκευές μας περιμένουν
μέσα σε μισολειωμένα σκοτάδια
καθώς οι ανατολές στάζουν από τ’ ακροδάχτυλά μας
και πέφτουν στο πάτωμα με κρότο.

Όταν τελειώσει αυτή η σονάτα,
ο κόσμος θ’ αδειάσει.
Και τότε θα έρθει η ώρα να μοιράσουμε τους όρκους μας
κάπου ανάμεσα στη λεωφόρο της μνήμης
και στα χνάρια μιας λήγουσας βουβής.

Λόγω τιμής.
Λόγω βροχής.


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΙΤΣΟΣ

Κόλαση εντός και εκτός
επί του παρόντος
ονιός
Τέρατα και Δράκους
πολεμά, με σπάθα από
φωτιά
Αφεντικό δεν θέλει και
δεν έχει
Την σπάθα του μονάχα
αγαπά και την
προσέχει
Και τη γυναίκα αγαπάει
με τον δικό του τρόπο
και τιμά
Πολεμά χειρότερα
κι από τους Δράκους
και τα τέρατα
για την αγάπη της
που έρχονται από της
Γης τα πέρατα


ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΚΡΥΔΗΜΗΤΡΗΣ

Ο κύριος Παλαμήδης στον σταθμό

Ο κύριος Παλαμήδης κατηφορίζει στον δρόμο βλοσυρός
Πηγαίνει προς τον σταθμό των τρένων στην άλλη άκρη της πόλης
Τίποτα δεν δείχνει να αποσπά την προσοχή του
Οι βιτρίνες στα καταστήματα, οι πάγκοι των πωλητών
Τα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα ανάλαφρα
Διαβάτες τον χαιρετούν, μα ούτε κι αυτοί πλέον τον ενδιαφέρουν

Τι είναι αυτό που έχει τόσο πολύ απορροφήσει τον κύριο Παλαμήδη, λοιπόν;
Η ώρα είναι περασμένες τρεις το μεσημέρι•
Μήπως έχει κάποια σοβαρή συνάντηση στον σταθμό;
Κάποιου σημαίνοντος προσώπου την άφιξη αναμένει
Και θέλει να ’χει την όψη του σοβαρή, τη σκέψη συγκεντρωμένη;

Ας πούμε πως πηγαίνει να υποδεχθεί έναν άγνωστο
Κάποιον που είναι άγνωστος σ’ εμάς, αλλά όχι σ’ εκείνον,
Θα φανεί μέσ’ από το παράθυρο του τρένου
Θα κατεβεί κρατώντας τη βαλίτσα του στο χέρι
Θα κοιταχτούν σιωπηλά και μετά θα βαδίσουν ο ένας πλάι στον άλλον –
ο περασμένος του εαυτός κι αυτός που είναι τώρα.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΥΛΗΣ

Άρχισαν οι φωνές μες στο μυαλό μου.
Η μία φωνή μου λέει, πιες ένα ποτάκι ακόμη.
Εγώ αμφιβάλλω ότι το κάνει εσκεμμένα. Πρέπει να την βρω.
Φωνή Νο 1.
Φωνή Νο 2.
Μου λέει, πιες, πιες και εγώ λέω
γιατί;
Μου απαντάει. Για να μην είσαι ξενέρωτος.
Πρέπει να την βρω και αυτήν.
Φωνή Νο 3.
Μου λέει Γράψε, Γράψε.
Πρέπει να την βρω και αυτήν.
Φωνή Νο 4.
Μου λέει. άσε με να κάτσω πάνω σου.
Και αυτήν πρέπει να την βρω.
Φωνή Νο 5.
Ποιός είσαι, μου λέει. Αυτήν πρέπει
να την εκπαιδεύσω να καταλαβαίνει
ολόκληρη πρόταση.
Πρέπει να βρω και αυτήν, σε ποιάν
ή ποιόν ανήκει.


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΥΛΗΣ - ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΡΑΠΑΣ

(από την ποιητική συλλογή "Το ταξίδι της Ψυχής")

Η Ελλάδα μας σήμερα πάσχει
από συναισθηματική τσιγγουνιά
ασθμαίνει το φως του πρωινού
στου Οικοτροφείου την κορφή
κορδέλες και ουρές
περικεφαλαίων,
αδρανής ιππότης συ
ροδαλών μυξοπαρθένων
εκτείνεσαι μεταξύ μας.
Θα βρέχεις όμως για πάντα
ανεμώνες
σαλπίσματα ούριων ανέμων
θυμάμαι
ο καιρός με απογυμνώνει
μοναχικό
μεθυσμένο σκαθάρι
στο στήθος σου.


ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

Η κιβωτός χαμόγελο
(από την ποιητική συλλογή "Ο διάβολος τραγούδησε σωστά", εκδ. Εγνατία 1981)

Θα κυλήσει δάκρυ πολύ, να μουσκέψει ώς το κόκαλο
τους ήρεμους διαβάτες των πόλεων,
τους βιαστικούς ταξιδιώτες των ουράνιων δρόμων,
τους ελεύθερους σκοπευτές της αγάπης.
Θα κυλήσει δάκρυ πολύ,  κάθε σταγόνα αξίζοντας ωκεανούς αιμάτων,
βγαλμένη απ' το μεδούλι του πιο αβάσταχτου τρόμου,
απ' τις ζεστές οιμωγές της πιο μαύρης δουλείας.
Θα πέφτουν οι νύχτες απάνω στις νύχτες,
και το σκληρό παπούτσι πιέζοντας τον θλιβερό πολτό,
τ’ ανθρώπινα ονόματα.
Θ’ ανθίζουνε οι μύτες του καρφιού, οι ακμές του ξίφους,
ένα ξυράφι ακονισμένο και λαμπρό
θα κόβει αργά, μα στέρεα, τα λίπη της ωραίας ορατότητας.
Εκεί ο σαρκικός καρκίνος, το αδίσταχτο σκουλήκι του μυαλού,
και ο διάβολος που –μπήγοντας με απαίσιους συριγμούς
τον διαβήτη του στην κόρη του ματιού– διαγράφει κύκλους κύματα,
ορίζοντας τ’ απέραντα τεμένη της λατρείας του,
σημειώνοντας με λερωμένο δάχτυλο στο μέτωπο
τους λίγους εκλεκτούς του.
Κι απάνω με μαστίγιο ή αλήθεια,
κωφάλαλη χτυπώντας δέρνοντας βαθιά εκείνους που της δόθηκαν –
γιατί κολάζει ο Θεός μονάχα τους πιστούς του,
γιατί γροθοκοπάμε αυτούς που μας αγάπησαν,
γιατί ο χρόνος σβήνει όσους τον τρέμουνε,
γιατί η θάλασσα ρουφάει τους ναυτικούς
και ο αέρας τους αεροπόρους,
γιατί οι μανάδες φοβερίζουνε τα τρυφερά παιδιά τους,
και το παιδί κλοτσάει μέχρι αίματος
το τρυφερό γατί που του εμπιστεύτηκαν.
Εκεί λοιπόν, που ανοίγουν τα νερά του στερεώματος
και αστραπές ξεχώνουνε τις ρίζες τ' ουρανού,
που τα μωρά γυρίζουνε στη μήτρα τους
και τα γλοιώδη έμβρυα στην αναμονή τους.
Το πετρέλαιο ποτίζει τα εργοστάσια, το σπέρμα τον πόνο,
κι η Γνώση ένα τεράστιο δέντρο βγαίνοντας απ' τον νεκρό καιρό,
να δείχνουνε τα δάχτυλα κλαδιά του εκατομμύρια δρόμους.
Εκεί το δάκρυ, εκεί το αίμα,
το κίτρινο ποτάμι των εκκρίσεων,
η λίμνη του πυρός η καιομένη εν θείω,
το  παγωμένο πέλαγο των αισθημάτων σου,
όπου πετάνε κρώζοντας ανθρωποφάγοι γλάροι,
όπου πετρώδη σύννεφα σηκώνουν σιντριβάνια,
και μόνη η Κιβωτός Χαμόγελο τραβάει ακυβέρνητη,
παλεύοντας αγέροχα τη μυστική –αλλ' ένδοξη- αυτοκρατορία του μίσους


ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

Συλλείτουργο
(Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Παράκτιος οικισμός")

Μ΄ ένα χαστούκι του παλιού θεού
Κυλάει απ’ το καμπαναριό η καμπάνα
Στη σκοτεινή μου κάμαρα.
Ξυπνάει ένας πληθυσμός προσκυνητών
Θαμμένων σε χοντρά βιβλία.
Σβήνει το ελάχιστο φεγγάρι
Και μέσα στο σκοτάδι αισθάνομαι
Το σκληρό βλέμμα του αγίου:
Καρφώνεται πάνω σε υπότροπο μέθυσο
Πεσμένο μες στα κλάματά του
Που η σιωπή της οικουμένης τα ρουφά.

Προσεύχομαι για τα φαντάσματά μου.
Με τα φτερά μου παίρνω απαλά
Τη σκόνη απ’ το μεγάλο ηχείο.
Ανεπαίσθητος παλμός εγκαρδίωσης
Σε μέταλλο βαριά ταπεινωμένο.
Συμφιλιώνει την πειναλέα σεμνότητα
Με σπλάχνα από το αλκοόλ καμένα.
Νταν! Νταν! Άλλος δεν έμεινε στη γη.
Εσύ κι εγώ θα πάμε αδελφωμένοι
Τον άηχο περίπατό μας ως τ’ άστρα.

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Εγκαίνια: Τετάρτη 14 Ιουνίου, 19:30

Διάρκεια: 14-21 Ιουνίου
Ώρες λειτουργίας: 12:00-20:00

"Ηώς" Χώρος Τέχνης

Χέυδεν 38, Πλατεία Βικτωρίας

σταθμός Βικτώρια

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΑΦΝΙ

ΤΜΗΜΑ ΕΡΓΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ

ΜΟΝΑΔΑ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ελένη Σιέττου Εργοθεραπεύτρια

Ελένη Λαζάκη Κοινωνική Λειτουργός

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ

Ναταλία Σταμοπούλου Εικαστικός

Εικοσιένα έργα ισάριθμων καλλιτεχνών-ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία εκθέτουν εικαστικά την πρότασή τους για την θεματική "Κόλαση εντός, εκτός". Θα παρευρεθούν οι καλλιτέχνες και ενδεχομένως να συζητήσουν με τους επισκέπτες.

Η ψυχική διαταραχή ως η απόλυτη ετερότητα της ταυτότητάς μας μας υπενθυμίζει ότι η ιστορία του ανθρώπου και της ανθρωπότητας δομείται ως αντίδραση στον βαθύ πυρήνα της αλλότητας. Είναι η αντίδραση έναντι της φύσης του που είναι η τρέλα. Η ψυχική διαταραχή μας υπενθυμίζει το τίμημα του πολιτισμού ενώ ταυτόχρονα με την έκφρασή της ως Τέχνη μας διανοίγει το τοπίο της ανθρώπινης συνθήκης.

Φώτης Καγγελάρης

Τα έργα αυτά μας συγκινούν, μας αρέσουν, μας τρομάζουν γιατί φέρνουν στο φως τα πολύτιμα μέταλλα και πετράδια από τα βαθιά ορυχεία της ψυχής του καθενός μας. Τα έργα της Art Brut μας μιλούν χωρίς την ακαδημαϊκή διαμεσολάβηση σαν βαθιές μαρτυρίες από τους ανέγγιχτους τόπους της αλήθειας. Οι καλλιτέχνες αυτοί αδιάψευστοι μάρτυρες της παιδικότητάς μας και ταυτόχρονα της ανυπότακτης φύσης του ανθρώπου υπερασπίζονται βιωματικά την διαχρονική αξία του νοήματος πριν ακόμα αγγιχθεί από τον πολιτισμό.

Ναταλία Σταμοπούλου

Στις «Ομάδες Ζωγραφικής» του οικοτροφείου 10 έως 15 ένοικοι περνούν 2 ευχάριστες ώρες την εβδομάδα συμμετέχοντας στη σύνθεση εικαστικών έργων.

Κανένας από αυτούς τους ενοίκους δεν είναι ζωγράφος. Κάθε πίνακας είναι αποτέλεσμα της ομαδικής τους εργασίας.
Βοηθός στη δημιουργική τους προσπάθεια είναι ο υπάλληλος του οικοτροφείου Νίκος Μπόγρης.
Το Οικοτροφείο ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ φιλοξενεί 22 ενοίκους και είναι δομή αποκατάστασης του Ψ.Ν.Α.(Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής).
Οι «Ομάδες Ζωγραφικής» ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη της λειτουργίας του Οικοτροφείου μας στον Κεραμεικό και συνεχίζουν ασταμάτητα όλα αυτά τα χρόνια υπό την επιστημονική επίβλεψη της Ελένης Λαζάκη.
Σε αυτές τις «Ομάδες Ζωγραφικής» που πραγματοποιούνται στο χώρο της εργοθεραπείας, όλα τα κατάλληλα εργαλεία είναι διαθέσιμα και παρέχονται στους ενοίκους, με στόχο την αποτύπωση ενός εικαστικού θέματος της επιλογής τους σε χαρτί ή καμβά. Η διάρκεια αυτών των συνόδων είναι κατά προσέγγιση δύο ώρες και δεν υπάρχει καμία προϋπόθεση για τη συμμετοχή.
Οι ένοικοι μαθαίνουν έτσι πώς να εστιάζουν την προσοχή τους σε διάφορα θέματα επιλογής, να αντιλαμβάνονται τις πληροφορίες για το χώρο, τη μορφή, το χρώμα και φαντασία τους και να προσαρμόζουν τα αρχικά καλλιτεχνικά σχέδιά τους σύμφωνα με την πρόοδο του συλλογικού αποτελέσματος. Ενθαρρύνεται ιδιαίτερα ο καλλιτεχνικός χειρισμός διάφορων εικόνων της καθημερινής ζωής όπως επίσης και η ατομική συναισθηματική έκφραση με 'μεταφορικούς' τρόπους.
Πέρα από την αισθητική εκπαίδευση της ομάδας και την ανάπτυξη της φαντασίας, η ομαδική εργασία προωθεί την επικοινωνία μεταξύ των μελών και τελικά βελτιώνει τη συνεργασία.
Για τους ενοίκους, οι ομάδες ζωγραφικής έχουν γίνει χρήσιμο μέσο έκφρασης ιδεών και συναισθημάτων, γίνονται μέλη σε ένα συντονισμένο πρόγραμμα και τους προσφέρεται μια ευκαιρία να βελτιώσουν τόσο τις δεξιότητές τους συμμετοχής σε ομαδικές εργασίες όσο και διαχείρισης χρόνου, αυξάνοντας τελικά τις δυνατότητες τους ενσωμάτωσης σε ένα απαιτητικό κοινωνικό περιβάλλον. Εκτός από την ανάπτυξη των καλλιτεχνικών δεξιοτήτων μέσω του δημιουργικού χόμπι, η αντίληψη των ενοίκων για τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα τους προσφέρει τρόπους να προσθέσουν δημιουργικότητα στον ελεύθερο χρόνο τους, συμβάλλοντας θετικά στη λήψη τυποποιημένης θεραπευτικής βοήθειας.

kerameikos47@gmail.com

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ
VISUAL ARTS
Παρασκευή 16 Ιουνίου, 19:30

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"
Ηρακλειδών 66
σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Γιώργος Μαχιάς Καθηγητής Φωτογραφίας

ΩΡΕΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ
19:30 Νέβι Κανίνια Θεωρητικός και Ιστορικός Κινηματογράφου, University of East Anglia
19:45 Δανάη Βλάχου MFA στις Ψηφιακές Μορφές τέχνης, MSc στην Επικοινωνία Πανεπιστήμιο Γκέτεμποργκ, Σουηδία
20:00 Αγγελική Κωτσή Αρχιτέκτων μηχ. ΕΜΠ, Επιστημονικός Συνεργάτης στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του ΕΜΠ
20:15 Αλέξανδρος Βούτσας Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ε.ε.δι.π.), Εργαστήριο Φωτογραφίας


ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΕΙΣΗΓΗΣΕΩΝ

Δανάη Βλάχου MFA στις Ψηφιακές Μορφές τέχνης, MSc στην Επικοινωνία Πανεπιστήμιο Γκέτεμποργκ, Σουηδία

Εκεί έξω, το βλέμμα αδυνατώντας να τραφεί με μια αποτρεπτική πραγματικότητα που επιβάλλει έμμεσα την σιωπή, υιοθετεί στρατηγικές άρνησης να εστιάσει. Επιλογή επάλληλων πλάνων που επιχειρούν να λειτουργήσουν ως οθόνες αποτροπής της ορατότητας. Φιγούρες και πρόσωπα καταγεγραμμένα στη ροή μιας κίνησης που δεν επιτρέπει την διασταύρωση βλέμματος - φακού. Αχνές αποτυπώσεις τοπίων, λεπτομερειών φύσης, στιγμών ζωής, ώστε να φαντάζουν ξεθωριασμένα, ακίνδυνα να προκαλέσουν οξεία νοσταλγία.


Αλέξανδρος Βούτσας Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ε.ε.δι.π.), Εργαστήριο Φωτογραφίας

Η κόλαση των παιδιών και οι muckrakers

Το φωτογραφικό έργο των Lewis Hine, Jacob Riis, που αφορούσε την αθλιότητα των εργατικών συνθηκών και διαβίωσης στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την διάρκεια του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος 1890 - 1910.
Οι προσπάθειες των muckrakers κατάφεραν να εκθέσουν τις συνθήκες αυτές και να επηρεάσουν την κοινή γνώμη. Κατέληξε δε στη νομοθεσία που θα προστάτευε πια τα παιδιά στον εργατικό χώρο και τον τρόπο διαβίωσης.


Νέβι Κανίνια Θεωρητικός και Ιστορικός Κινηματογράφου, University of East Anglia

2 Ιστορίες βασισμένες σε αληθινές ειδήσεις

Η διαδικασία έχει ως εξής: Ψάχνω στο διαδίκτυο και βρίσκω παράξενα νέα και ύστερα τα ξαναγράφω με δικό μου τρόπο.
Τις ιστορίες τις συνοδεύω με μία δική μου φωτογραφία.


Αγγελική Κωτσή Αρχιτέκτων μηχ. ΕΜΠ, Επιστημονικός Συνεργάτης στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών του ΕΜΠ

Τοπία κολάσεως: "Εικονο-γραφώντας" τον ανοίκειο τόπο της

Το ά-γνωστο, αν-οίκειο, α-περίγραπτο γεγονός του θανάτου ωθεί την ύπαρξη στην αναζήτηση τόπων, πραγματικών, φανταστικών, ουτοπικών, όπου η εκμηδένισή της αίρεται, η "μη-ορατότητά της" γίνεται "ορατή", η ζωή της υποφερτή και η σιωπή του τέλους της αποκτά φωνή. Το δίπολο Κόλαση-Παράδεισος, ως τιμωρία-ανταμοιβή, αποκλεισμός αποδοχή, θα προσφέρει τους τόπους μιας "άλλης ζωής" ως επιβεβαίωση αυτής του τώρα και τα τοπία τους θα αναδειχθούν ως γεγονός της σημασίας τους. Τα τοπία της κόλασης, δεν είναι παρά οι "εικόνες" του νοήματος του ανοίκειου τόπου, υλικού και άυλου, της επικράτειας του Κακού, του τόπου του αποτρόπαιου, ίσως και συμπαθητικού, Διαβόλου και των τεράτων του.

ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ

Παρασκευή 16 Ιουνίου, 20:30

Πολιτιστικό Κέντρο "Μελίνα"

Ηρακλειδών 66

σταθμός Κεραμεικός/Θησείο

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Μάνος Χρυσοβέργης Μουσικός παραγωγός

Θορυβιστικός αυτοσχεδιασμός (μουσικό σχήμα Solar Anus)

Solar anus - Ηλιακός Πρωκτός
(τίτλος από το ομώνυμο ποίημα του George Bataille)
Eίναι ένα αυτοσχεδιαστικό μουσικό project ηλεκτρονικής μουσικής του Mάνου Xρυσοβέργη, που έχει ως βάση synths, feedback, effects και η ηχητική του αισθητική είναι κοντά στο harsh noise.

Θα ακολουθήσει συζήτηση

https://soundcloud.com/harshaslove

ΔΡΑΣΗ ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΧΩΡΟΥ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σας προσκαλούμε να είσαστε μαζί μας στην κίνηση
για την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ετερότητα

"ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΤΡΕΛΩΝ ΣΗΜΕΡΑ"
Σάββατο 17 Ιουνίου, 11:00

Τόπος συγκέντρωσης: Λιμάνι Πειραιά

Αναχώρηση πλοίων για Αίγινα

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Φώτης Καγγελάρης

Από τον πίνακα του Bosch στην «Ιστορία της τρέλας» και τις «Ετεροτοπίες» του Foucault το «Πλοίο των τρελών» από τη διαδρομή στον Ρήνο στη διαδρομή… Πειραιάς-Αίγινα. Ένα happening για να αναδυθεί μέσω performance, ποίησης, δρώμενων, φυλλαδίων η Ετερότητα και ιδιαίτερα η ψυχική ως η μόνη δυνατότητα της ταυτότητας του φυσιολογικού στο ταξίδι της ζωής. Όπου ακριβώς, η Έγινα προκύπτει ως τόπος συνάντησης με τον Άλλον.

Διαδώστε το. Η συμμετοχή μας να είναι μαζική. Επιστροφή λίγες ώρες αργότερα. Όσοι θέλουν, βέβαια, μπορούν να περάσουν τη μέρα ή και το βράδυ στο νησί.

Το κείμενο

Ο τρελός μπορεί να είναι δίπλα μας.
Ο τρελός μπορεί να είναι μέσα μας.
Τρελός μπορεί να είναι ο διπλανός μου ή εγώ.
Φυσιολογικότητα και τρέλα είναι οι δύο πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης.
Φυσιολογικός είναι εκείνος που αποδέχεται τον τρελό. Τον τρελό που καθένας έχει μέσα του αλλά που τρομάζει, τον ειρωνεύεται, τον λυπάται, τον εξορίζει όταν τον αντικρύσει έξω από αυτόν.
Ας αποδεχθούμε την άλλη πλευρά του εαυτού μας που είμαστε πάλι εμείς, που είναι ο άλλος που είμαστε εμείς.
Ας αποδεχθούμε τη διαφορετικότητα του άλλου σαν το πιο βαθύ μέρος του ψυχισμού μας.
Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας.
Ας σεβαστούμε τη διαφορετικότητα. Ας ρίξουμε τα στεγανά.
Κι ας ακούσουμε την τέχνη τι έχει να μας πει.

 

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Κυριακή 18 Ιουνίου, 19:00

Ταινιοθήκη της Ελλάδος

Ιερά οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136

Κεραμεικός
σταθμός Κεραμεικός

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Κλεώνη Φλέσσα Σκηνοθέτις

Με τη συνεργασία του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας

Οι δημιουργοί των ταινιών θα συζητήσουν για τα έργα τους

«Μικρές ανάσες και θα βγούμε στη στεριά» έλεγε ένας φίλος που στα δύσκολα χαμογελούσε με ένα πικρό μορφασμό, κι εγώ για να δώσω έμφαση απαντούσα με μια δανεισμένη φράση από τον Ναζίτ Χικμέτ «ή ζωή είναι ωραία φιλαράκο». Και περνούσαν τα δύσκολα με ουλές και τραύματα, ώσπου  στο βάθος το φως αχνόφεγγε.
Η σκέψη το κινηματογραφικό αφιέρωμα να γίνει φέτος  σε ταινίες μικρού μήκους με τη συνεργασία του  Διεθνούς  Φεστιβάλ ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας καταστάλαξε γιατί παρακολουθώντας τις ταινίες είδα πολλές από αυτές να έχουν ως θεματική τα μεγάλα και πολύ σημαντικά κοινωνικά και οικογενειακά προβλήματα με ήρωες που βιώνουν την κόλαση είτε ως καθημερινότητα είτε ως ένα πρόβλημα που η λύση του είναι ή αδύνατη, ή  χαμένη μέσα σε αδιέξοδες καταστάσεις.
Η δύναμη των ταινιών αυτών βρίσκεται στο ότι οι δημιουργοί, σκηνοθέτριες- σκηνοθέτες και σεναριογράφοι εμβαθύνουν με αξιοθαύμαστο τρόπο σε έναν προβληματισμό  που μας οδηγεί να σκεφτούμε σοβαρά την κόλαση των ηρώων ως βίωμα και να αναζητήσουμε μαζί τους πιθανές διεξόδους.
Ευχαριστώ τους δημιουργούς.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΤΟ ΓΚΥΖΗ, 11', ΑΜΕΡΙΣΣΑ ΜΠΑΣΤΑ

ΤΑ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΑ ΤΗΣ ΛΟΥΛΟΥΣ, 16', ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ

ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ, 18'14'', ΝΙΚΟΛΕΤΑ ΛΕΟΥΣΗ

ΜΑΓΔΑ, 20', ΖΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

ΑΓΝΑ ΝΙΑΤΑ, 15'14'', ΕΚΤΟΡΑΣ ΛΥΓΙΖΟΣ

ΧΑΜOΜΗΛΙ, 15'12'', ΖΙΝΤΖΙΡΙΑ ΝΕΡΙΤΑΝ

ΓΕΝΕΘΛΙΑ, 13', ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΣΙΜΙΡΗΣ

UMMI, 17', ΝΙΚΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΔΗΣ

HELGA, 20', ΘΕΛΓΙΑ ΠΕΤΡΑΚΗ

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Εγκαίνια: Δευτέρα 19 Ιουνίου, 20:00

Διάρκεια: 19-30 Ιουνίου

Ώρες λειτουργίας: 18:00-21:00

εκτός Κυριακής

Εκθεσιακός Χώρος Ε.Φ.Ε.

Πόντου 12, Αμπελόκηποι

σταθμός Μέγαρο Μουσικής

ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ (Ε.Φ.Ε.)

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ
Κυριάκος Κόκκος Φωτογράφος, Γ.Γ. Ε.Φ.Ε.

Η φωτογραφία, ορυκτό από τα πιο βαθιά ορυχεία της ψυχής μας φέρνει στην επιφάνεια την προσωπική κόλαση του καλλιτέχνη και του θεατή μετουσιωμένα σε σημεία φωτός.

Η κόλαση, έτσι, "παίρνει" φως και τα "σβηστά κεριά" ανάβουν με φλόγες από εικόνες νοήματος και αφήγησης.

Φ.Κ.

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΔΡΩΜΕΝΟ

ΔΡΑΣΗ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
Σάββατο 24 Ιουνίου, 18:00

Ηπείρου 41, Αθήνα

Σταθμός Λαρίσης

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ (ΠΕΨΑΕΕ)

ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ (ΕΚΗΚΚΔ)

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ-ΑΠΟΔΟΣΗ
Μαρία Κοκκινάκη Ηθοποιός - Ανιματέρ

"Φτου κ' ... ΒΓΑΙΝΩ"

Μια διαδραστική συνάντηση ενηλίκων με το "εσωτερικό τους παιδί", με τη χαρά, το γέλιο, τον αυθορμητισμό, το ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Εδώ δεν υπάρχει κόλαση, δεν υπάρχει εντός κι εκτός...

Υπάρχω μόνο εγώ στο εδώ και στο τώρα, στη στιγμή, στο ΠΑΙΧΝΙΔΙ!

Στο παιχνίδι που γίνεται διαφυγή, θεραπεία, ανάγκη, δράση, ΖΩΗ!

Τολμώ, "δραπετεύω", βγαίνω στην επιφάνεια, αφήνομαι, ταξιδεύω, ΖΩ!

Θα ξαναγίνουμε παιδιά και θα παίξουμε, θα γελάσουμε, θα συνδεθούμε και θα επικοινωνήσουμε - όπως ξέρει να κάνει καλά ένα παιδί - με οδηγό το παιχνίδι, το χορό και τη μουσική!

Συμμετοχές: anando.samadhi@gmail.com
τηλ: 6979772030

ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Σάββατο 24 Ιουνίου, 21:00

Θέατρο Εστία Τέχνης Διθύραμβος

Λητούς 6

Μαρούσι

"ΚΟΜΠΟΣ"

Το θέατρο Διθύραμβος, θα παρουσιάσει ένα καινούριο θεατρικό έργο της Δήμητρας Μαστορίδου, με τον τίτλο Κόμπος.

Δυο λόγια για το έργο

Μία γυναίκα οδηγείται στην αυτοχειρία.

Πολλοί φανταστικοί διάλογοι κι ένας πραγματικός.

Τα τελευταία λόγια, η θηλιά και ειδικά ο κόμπος, που όσο δε λύνεται συντηρεί το άλυτο πρόβλημα των σχέσεων.

Όλα τα δεδομένα και μία ανατροπή σε ένα κείμενο γεμάτο χιούμορ, τραγικότητα και τρυφερότητα για τη δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων, τη μοναξιά και την ελευθερία.

Ο Θεός, ο εαυτός, η μάνα και ο «άλλος» είναι τα άγνωστα μέρη σε μια εξίσωση δυσνόητη και ταυτόχρονα γοητευτική.

Ίσως ένα ταξίδι προς τα πίσω. Με αρχή, μέση και απρόβλεπτο τέλος.

Σκηνοθεσία: Έφη Νιχωρίτη
Σκηνικά – κοστούμια: Φαίη Μιχαήλ
Μουσική επιμέλεια: Δήμητρα Μαστορίδου
Φωτισμοί: Έφη Νιχωρίτη
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση

Τους ρόλους ερμηνεύουν η Έφη Νιχωρίτη και ο Τάσος Ράπτης

Είσοδος ελεύθερη

 

Δυο λόγια για  το Θέατρο Διθύραμβος
Το Θέατρο Διθύραμβος, είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρία θεάτρου, που ιδρύθηκε το 1989 από τους ηθοποιούς και σκηνοθέτες Μιχάλη Ζωγραφίδη και Έφη Νιχωρίτη.

Από τότε μέχρι και σήμερα, η καλλιτεχνική του δράση είναι συνεχής, με στόχο το θέατρο ρεπερτορίου αλλά και την έρευνα και την παρουσίαση όλων των ειδών του θεάτρου, από την κωμωδία και το μιούζικαλ ως το δράμα και το ποιητικό θέατρο.

Το 1997, ίδρυσε τη δική του χειμερινή θεατρική στέγη, την Εστία Τέχνης  Διθύραμβος.

Πρόκειται για έναν ζεστό «χειροποίητο» χώρο στο Μαρούσι, ο οποίος λειτουργεί αδιάκοπα, δημιουργώντας έτσι έναν πολιτιστικό πυρήνα στην περιφέρεια, καθώς είναι το μοναδικό θέατρο των Βορείων Προαστίων.
Στα 28 χρόνια της δραστηριότητάς του, έχει πραγματοποιήσει πάνω από  70 παραγωγές θεατρικών έργων, κλασσικών και σύγχρονων, Ελλήνων και ξένων δραματουργών, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα του παγκόσμιου ρεπερτορίου.
Ίψεν, Στρίντμπεργκ, Λόρκα, Καμύ, Μουρσελάς, Γκολντόνι, Μολιέρος, Μποστ, Ντάριο Φο, Χουρμούζης, Τσέχωφ αλλά και Βλαχογιάννη, Ντουράνγκ, Γκαβράν και Λειβαδίτης, είναι κάποιοι από τους συγγραφείς, έργα των οποίων, έχει παρουσιάσει όλο αυτό το διάστημα.

Εκτός των θεατρικών παραστάσεων, η Εστία Τέχνης Διθύραμβος, διοργανώνει μαθήματα θεάτρου με το θεατρικό της εργαστήρι, καθώς επίσης και μουσικές, ποιητικές βραδιές, προβολές ταινιών και παρουσιάσεις βιβλίων.
Πάντοτε είναι φιλόξενη και ανοιχτή σε πολλές και διαφορετικές θεατρικές ομάδες.

ΧΟΡΟΘΕΑΤΡΟ-DANCE FACTORY

Η παράσταση ακυρώνεται λόγω ατυχήματος του σολίστ

Ομάδα χορού DANCE FACTORY
Χορογραφία – Σκηνοθεσία: Άντα Παΐζη
Χορεύει: Γιώργος Γαβριήλ
Σκηνοθεσία video dance: Νικηφόρος Θεοχάρης
Στο video dance εμφανίζονται: Λώρα Κοκκινιώτη, Βασιλική Πετσούλα, Παύλος Σαμπάνης
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Γαβριήλ
Φωτισμός: Θωμάς Οικονομάκος 
Κατασκευές: Ξυλαρμογή
Διάρκεια έργου: 45 λεπτά

metamorphosis II

ένα ψυχογράφημα

 

Εγώ δεν ξέρω… Και δεν είναι  σίγουρο  αν εσύ… ή κάποιος άλλος… ξέρει πως ξεκίνησε αυτή σου η μεταμόρφωση. Και ίσως και να είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για μια μεταμόρφωση… σε κάτι που είσαι... η σε κάτι που δεν είσαι. Και σκέφτομαι τι μπορεί να σε κάνει άραγε να μεταμορφώνεσαι έτσι … Ίσως τα δικά σου λόγια… αυτά που θα ‘θελες να ξεστομίσεις, αλλά μεταμφιέστηκαν στα λόγια κάποιων άλλων. Ίσως ένα άγγιγμα που νόμιζες πώς έμοιαζε με χάδι… αλλά τελικά δεν ήταν.  Οι επιθυμίες των άλλων… οι δικές σου… αυτές που δεν μπόρεσες ποτέ να ξεχωρίσεις. Υποσχέσεις που νόμιζες ότι πήρες… αλλά τελικά έδωσες. Τα ίδια … και τα ίδια… και τα ίδια, που ήθελες να αλλάξεις, αλλά κανείς άλλος δεν ήθελε,  και υποχώρησες. Αυτά που ορκιζόσουν ότι σήμαιναν τα λόγια που άκουγες… αλλά που τελικά πάντα σήμαιναν κάτι άλλο. Τις ευθύνες που δεν μοιράστηκες ποτέ με κανέναν … γιατί κανένας δεν τις ήθελε. Τελικά τι κατάφερες ; Η εξωτερική πραγματικότητα μεταλλάχτηκε και εσύ μεταμορφώθηκες.  Απλά μεταμορφώθηκες… λύτρωση ή κάθαρση;

Λίγα λόγια για το έργο
Η χορογραφική σολιστική σύνθεση της Άντας Παΐζη, είναι ένα ψυχογράφημα επηρεασμένο από την κεντρική  καφκική φιγούρα του ομώνυμου έργου, ιδωμένη όμως κάτω από  το πρίσμα μιας συνεχούς συγκρουσιακής διάστασης. Στο έργο δεν έχει μόνο σημασία αυτό που γίνεται, αλλά και αυτό που υπονοείται . Όλη η δράση εστιάζεται στη ζωτική σημασία όχι μόνο των συνθηκών αλλά και των ψυχικών παραγόντων που οδηγούν βήμα-βήμα σε μια μεταμόρφωση.
Το έργο φιλοδοξεί να εμπλέξει τον θεατή συναισθηματικά αφήνοντάς του άπλετο χώρο για να δημιουργήσει τη δική του προσωπική ερμηνεία και να βγάλει τα δικά του προσωπικά συμπεράσματα σε σχέση με το νόημα, την πορεία και τις συνθήκες που οδηγούν τον ήρωα σε αυτή του την μεταμόρφωση. Ο κεντρικός ήρωας που τον ερμηνεύει ο Γιώργος Γαβριήλ,  μας περνά από τα στάδια αυτής της μεταμόρφωσης έχοντας σαν συνεχή αντίλογο μια άλλη διάσταση του φαντασιακού όπως αυτή αποτυπώνεται στο video που δημιούργησε ο Νικηφόρος Θεοχάρης.

ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΡΟΜΟΚΑΪΤΕΙΟ

ΑΝΩΤΑΤΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ Α.Σ.Κ.Τ.

ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΡΕΘΥΜΝΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΑΤΤΙΚΗΣ ΔΑΦΝΙ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ Ε.Φ.Ε.

ΘΕΑΤΡΟ ΕΣΤΙΑ ΤΕΧΝΗΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ

Dépôt Art Gallery

ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ SALERO

ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ Τ.Ε.Ι. ΑΘΗΝΑΣ

ΘΕΑΤΡΟ ΕΚΑΤΗ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ (ΠΕΨΑΕΕ)

ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ ΗΜΕΡΑΣ ΚΕΝΤΡΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ (ΕΚΗΚΚΔ)

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΗΣΗ

INTERNATIONAL RESEARCH LABORATORY OF PERFORMING ARTS - ALMAKALMA (I.R.L.P.A.)

ΟΜΑΔΑ ΧΟΡΟΥ DANCE FACTORY

"ΗΩΣ" ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΗΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

ΜΟΝΑΔΑ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

ΟΙΚΟΤΡΟΦΕΙΟ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ (ΕΚΨΨΥ)

ΔΟΜΗ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΔΟΜΗ ΦΩΚΙΔΑΣ

ΑΡΣΙΣ

Ε.Δ.Φ. ΕΠΙΟΝΗ

ΚΙΝΑΨΥ

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ SOLAR ANUS

ΚΑΦΕ ΦΙΛΙΟΝ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ PHOTO BUSINESS WEEKLY

TV 100

ALLOS ART PROJECT

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΦΙΛΙΟΝ

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ

ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

ΚΑΤΙ ΨΗΝΕΤΑΙ

«-Δείξε μου το βασίλειό σου, είπα στον Σατανά.
-Να το!
-Πού;
-Αυτό είναι, ο κόσμος είναι η κόλαση»
G. Flaubert

Ο Θεός, λέει ο W. Blake, με τη Δημιουργία του κόσμου στην ουσία κατέστρεψε την τέλεια αρμονία του Αδημιούργητου.
Ο Θεός, θα έλεγα, είναι εκείνος που βάζει τάξη, που φτιάχνει τον κόσμο με τις λέξεις (και είπε: «Γεννηθήτω το φως»), δηλαδή, έναν κόσμο αποσπασμένο από το «πράγμα», ένα κόσμο εντός του συμβολικού πλαισίου. Ο Θεός προσφέρει έναν κόσμο αποστειρωμένο, στερημένο από τη φύση του ανθρώπου, έναν τέλειο άνθρωπο που δεν είναι άνθρωπος, έναν άνθρωπο που θα επιθυμήσει να είναι άνθρωπος, θα επιθυμήσει τη φύση του, αμαρτάνοντας. Δηλαδή, ανυπακούοντας στον τοποτηρητή του κόσμου, στην τάξη του κόσμου, στους Θεσμούς.

Ο άνθρωπος στον κόσμο του Θεού δεν οφείλει και δεν μπορεί να επιθυμήσει. Αγνοώντας τη φύση του, αγνοώντας αυτό που εξέφρασε ο Spinoza, όταν το πνεύμα πια μέσα στην ιστορία του μπορούσε να διεκδικεί τον εαυτό του: «Η επιθυμία είναι η φύση του ανθρώπου».

Ο Διάβολος και ο Αδάμ, λέει ο Blake, ενώθηκαν όπως το σώμα με την ψυχή για να δημιουργήσουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Και αυτή ακριβώς η ύπαρξη είναι η Κόλαση. Ο Διάβολος, λοιπόν, του Blake, σε αντίθεση με τον Διάβολο του Milton ο οποίος είναι καταστροφικός επειδή είναι αποκλεισμένος από την ομορφιά του κόσμου, είναι το δομικό στοιχείο της συγκρότησης του κόσμου. Μ’ αυτήν την έννοια, για τον Blake, ο άνθρωπος έχει καταποντιστεί, δεν σταματάει η Πτώση του. Αλλά αυτή η Πτώση είναι το πέρασμα του «είναι» σε ύπαρξη: η Πτώση είναι Δημιουργία. Μόνον πέφτοντας, ο άνθρωπος δημιουργεί και, ίσως, βγαίνει από την Πτώση. Αλλά η Πτώση είναι η προϋπόθεση. Ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να είναι άνθρωπος αν ήταν το τέλειο ον του Παραδείσου. Με την Πτώση αποκτά τη φύση του. Βρίσκεται στην Κόλαση. Αντίθετα, το αποστειρωμένο νοσοκομειακό περιβάλλον όπου τα πάντα είναι καθαρά, ηλεκτροφωτισμένα, επιτηρούμενα, σημαδεμένα, οι λεωφόροι διακοσμημένες με προβολείς και κομψές μοντιλιανές κάμερες, ο ουρανός διακοσμημένος με ελικόπτερα, τα κτήρια γεμάτα σεκιουριτάδες, η κίνηση των υπηκόων του Παραδείσου σε απόλυτη  τάξη και υπακοή στις εταιρείες που σταθερά υπενθυμίζουν τηλεφωνικά το ανθρώπινο χρέος, τα νερά χωρισμένα από την ξηρά (στην Ελλάδα, όμως, έχουμε προσέξει ότι πάντα υπάρχει ένα υπόλειμμα νερού στο δρόμο, αγνώστου προελεύσεως, ακόμα και το καλοκαίρι;), η νύχτα από την ημέρα, όπου το φως ως φύση υπακούει στην αφύσικη κατάσταση της διαταγής να γεννηθεί, σε αυτό το περιβάλλον ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος χρειάζεται να αμαρτάνει. Αν το  να αμαρτάνει σημαίνει χάνει τον στόχο (ή ο στόχος τον χάνει) τότε στη συγκεκριμένη περίπτωση η αμαρτία είναι να βρει τον στόχο υπακούοντας στην επιθυμία του, δηλαδή ανυπακούοντας στην εντολή του χρέους των Θεσμών.

Αλλά, αν η επιθυμία παλεύει με τον πολιτισμό, την τάξη, τον αποστειρωμένο κόσμο, τους φόρους, τις περικοπές, τις αυτοκτονίες, με λίγα λόγια τον κόσμο του Θεού (πείτε τον Σόιμπλε ή Μέρκελ ή όπως αλλιώς θέλετε δεν έχει σημασία, το επίσημο όνομα του είναι Αγορά) ε, λοιπόν, έναν τέτοιο Πατέρα, έλεγε ο Diderot, καλύτερα να μην τον έχεις. Ο Διάβολος, στην περίπτωση αυτή, εκφράζει την ακαταμάχητη γοητεία της ανυπακοής χωρίς ελπίδα. Ο χαμένος παράδεισος που νοσταλγούν οι Έλληνες, θα έλεγε κανείς, ότι αναφέρεται στον «Χαμένο παράδεισο» του Milton, όπου ο Διάβολος είναι το αρχέτυπο του ανταρτοπόλεμου. Ίσως κανείς να μην αναρωτιέται πια γιατί ο Διάβολος λέγεται και Εωσφόρος.

Ο Θεός, μέσα στην αρμονία του κόσμου του, απέκλεισε τη διαφορετικότητα (ας θυμηθούμε το πώς η μεσαιωνική σημειολογία της Αισθητικής θεωρεί διαβολικά όντα τα γαϊδούρια, τους βατράχους και άλλα ζώα επειδή δεν υπακούουν στη συμμετρία μιας αρμονίας όπου τίποτα δεν παραφέρεται, τίποτα δεν διαφέρει, αποκλείοντας την ετερότητα). Οι άγγελοι π.χ. δεν έχουν φύλο, παρότι οι αρχάγγελοι προσδιορίζονται με αρσενικό άρθρο, γιατί, ακριβώς, δεν πρέπει να υπάρχει διαφορά. Αποκλείοντας, έτσι, αυτό που ο Lacan ονόμαζε ουσία του ανθρώπου, την τρέλα, ως την απόλυτη (με τον θάνατο) ετερότητα ή μάλλον εντάσσοντας την και αυτήν προς απορρόφηση στη γιγάντια χοάνη του συστήματος έτσι που να μην φαίνεται ή να μην διακρίνεται η διαφορετικότητα, μια σχεδόν συνηθισμένη κατάσταση: όλοι είμαστε λίγο τρελοί ή και οι τρελοί είναι σαν κι εμάς. Ουσιαστικά, αποκλείοντας την ανυπακοή.

Η διεκδίκηση της διαφορετικότητας η οποία μπορεί να κάνει τα μέτρα να μην αποδίδουν, φέρνοντας νέα μέτρα κάθε τόσο και ενισχύοντας την καθήλωση της σκέψης με την τηλεόραση, την καθήλωση στην κατανάλωση, την καθήλωση στην ενοχή, την καθήλωση στην αποξένωση, την καθήλωση στο λόγο των εντόπιων αγγέλων πολιτικών-για ευκολία πείτε τους πρωθυπουργούς- του Θεού- για ευκολία, πείτε τον Σόιμπλε- (ή μάλλον της παγκόσμιας θεϊκής τάξης πραγμάτων της οποίας η γερμανική οικονομία είναι μέρος και ταυτόχρονα τοποτηρητής: η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της Ευρώπης, οφείλει για το καλό της ν’ ανήκει στη Γερμανία και επειδή η ιδιότυπη ελληνική ιδιοσυγκρασία δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, η διαχείριση της υποταγής γίνεται μέσω του χρέους).

Ο κόσμος του Θεού είναι ο δεδομένος κόσμος της αταραξίας, της τάξης και ασφάλειας (ο κόσμος του Leibniz: ο καλύτερος δυνατός), όπου τίποτα δεν κινείται, δεν διαφέρει, δεν αναβάλλεται στη σκέψη του Θεού-Αγορά και των επιτηρητών που ακούνε στο όνομα Θεσμοί («Κυβερνητικοί Θεσμοί» είναι το επίσημο όνομα τους στα αγγλικά). Η παραμικρή απρέπεια επισημαίνεται και τιμωρείται μέχρι εξαφάνισης του αμαρτωλού ακόμα κι αν είναι δικός τους υπήκοος όπως συνέβη με τους Σαντάμ Χουσεΐν, Μιλόσεβιτς, παρ’ ολίγον με Ερντογάν (μήπως το δημοψήφισμα δεν είναι ένας τρόπος αλλαγής του καθεστώτος χωρίς πόλεμο, με τον ίδιο άνθρωπο;) παρ’ ολίγον με Μοράλες μέχρι που να διαπιστωθεί ότι πρόκειται για έναν λατίνο πρωθυπουργό αντίστοιχο στις υποσχέσεις του με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Ο παράδεισος του Θεού είναι ο τόπος όπου τίποτα δεν κινείται από μόνο του, τίποτα δεν αυτο-κινείται, το ασυνείδητο, η επιθυμία έχει εγκλωβιστεί στους ατσάλινους βραχίονες του ορθολογισμού. Στο Βερολίνο ακόμα και για να μπει ή να βγει κάποιος από το βαγόνι του μετρό πρέπει να υπακούσει στο πρόσταγμα «ανέβα-κατέβα».

Εν παρόδω: Έχουμε προσέξει τη γλώσσα των ανακοινώσεων του μετρό στην Αθήνα; Εκτός του φρικτού συντακτικού, ποια είναι η φιλοσοφία εκφράσεων όπως «των θυρών του συρμού» ή «οι κυλιόμενες κλίμακες»; Σε ποιους απευθύνεται, ποιοι την κατανοούν; Κάνουν, άραγε, τον επιβάτη μέτοχο μιας επίσημης γλώσσας και άρα μιας επίσημης-σοβαρής ζωής, κολακεύοντας την αθλιότητα της ζωής του, αλλά που η είσοδος σε αυτό το ανήκειν περνάει από την υπακοή-«capax Dei» («δεκτικός Θεού»)-; Μήπως τον βάζουν να υπακούει σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνει, αν θέλει- και με τι τίμημα-ν’ ανέβει κι’ αυτός στο «τρένο»; (Το ίδιο συμβαίνει και στη γλώσσα των πλοίων: το πλοίο ως η απόλυτη ετεροτοπία αγκυροβολείται από την απρόσωπη εξουσία στην  γλώσσα της εξουσίας του μεγαφώνου: «εντός ολίγου» και όχι «σε λίγο»). Έχουμε προσέξει ότι η γλώσσα του μετρό με την μεταλλικότητα που την διακρίνει είναι γλώσσα μεγαφώνων στρατοπέδου (υπάρχει η άποψη ότι χωρίς τα μεγάφωνα ο Χίτλερ δεν θα είχε επικρατήσει) η οποία σε καθημερινή βάση, εν δυνάμει, συντείνει και προετοιμάζει, με τη βοήθεια της Γενετικής, του DNΑ, της Ευγονικής, της τηλεόρασης,  για το κοινωνικό στρατόπεδο; Μήπως η Siemens απαιτεί να επιβάλλει στους υπηκόους της γλώσσα στρατοπέδου συγκέντρωσης; Έτσι δεν έλεγε ο Foucault, ότι ο απόλυτος ορθολογισμός είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Και τα σπασίματα στα μηχανήματα εισόδου δεν είναι άραγε σπασίματα του ελέγχου, σπάσιμο στο μηχάνημα ακύρωσης, ακύρωσης, στ’ αλήθεια, τίνος πράγματος; -Επικυρώνομαι ως ύπαρξη μέσω της ακύρωσης μου, για να έχω πρόσβαση στην κίνηση της ζωής μιας συγκεκριμένης, όχι από μένα επιλεγμένης, διαδρομής;- δεν υπαγορεύονται, άραγε, από αυτή τούτη τη γλώσσα της εξουσίας ως βιοπολιτικής φιλοσοφίας η οποία προκαλεί για την κατάργηση της; Πώς γίνεται το εισιτήριο (1.40€) σε μια πτωχευμένη χώρα, με βασικό μισθό 400 και 500€ να είναι πιο ακριβό από το μετρό του Παρισιού (1.37€), με βασικό μισθό 1500€; Να είμαστε σίγουροι, αγαπητοί συνεπιβάτες αυτού του τρένου, ότι ο μεγαλύτερος έλεγχος θα επιφέρει περισσότερα σπασίματα. Η περισσότερη φορολογία περισσότερη φοροδιαφυγή. Η μεγαλύτερη ταπείνωση μεγαλύτερη αντίσταση. Γιατί, απλά, δεν εννοούμε να καταλάβουμε ότι το εισιτήριο του 1.40€ δεν αφορά μια απλή διαδρομή μιάμισης ώρας αλλά την είσοδο μας στην ευτυχία.
Δεν βλέπω κανένα σπάσιμο ως δημιουργία παρά μόνον, ίσως, στην τέχνη.
Όμως, ποιο είναι, άραγε, το κλειδί για μια κοινωνική ειρηνική συνύπαρξη;
Και (εκτός των κλειδιών που κρατούν Blanqui με  Saint Simon και Fukuyama με Wallace) υπάρχει, άραγε, ένα τέτοιο κλειδί;

Αλήθεια, ποιος έχει καταλάβει στη γλώσσα των Θεσμών γιατί πρέπει να εγκλειστούμε σ’ ένα στρατόπεδο διαρκούς χρέους; Να εγκλειστούμε σε μια συζήτηση η οποία εξ αρχής είναι απαίτηση για μεγαλύτερο, ατελείωτο χρέος;
Μήπως θα πρέπει ένα μέρος του πληθυσμού της Γης να εξοντωθεί ως μη επιδεχόμενο μέτρα; Μήπως κάτι τέτοιο ήδη συμβαίνει; Και εμείς που νομίζαμε όταν συνέβαινε μόνο στην Αφρική, ότι η Αφρική είναι μακριά…τόσο μακριά, λέει ο Brecht, όσο ο εβραίος ή ο τσιγγάνος από την πόρτα του διπλανού τους.       
Μα, «Αυτή δεν είναι η κόλαση;», συλλογιέται ο Bossuet; Η αιώνια διατήρηση του πόνου και η αβάσταχτη διαχείρισή του με αντίμετρα-ασπιρίνες. Και μήπως, γι’ αυτό, συνεχίζει ο Bossuet, οι νέοι που πεθαίνουν νωρίς έχουν αγαπηθεί από τον Θεό που τους γλιτώνει έτσι από τον κόσμο που, ωστόσο, είχε φτιάξει ο ίδιος: «Μη φύναι», η ευτυχία της ζωής είναι το τέλος μέσω του επερχόμενου θανάτου.

Αυτή η δαιμονοποίηση των ανυπότακτων, των κακών παιδιών της παραδεισένιας Ευρώπης, των τεμπέληδων, κλεφτών, μέθυσων και γυναικάδων, με λίγα λόγια των Αγιάννηδων φτωχοδιάβολων, αυτών που δεν συνάδουν με την καθαρότητα του ευρωπαϊκού πνεύματος, αυτών που δεν αναγνωρίζουν τον Hegel ως το τέλος της φιλοσοφίας και το πρωσικό κράτος ως έμπρακτή διαβεβαίωση της περιπέτειας του πνεύματος, αυτών που η καρδιά τους χτυπά ακόμα ανατολικά αλλά η ματιά τους κοιτάζει δυτικά (σ’ αυτό εξάλλου ποντάρουν οι δάσκαλοί μας, στο ότι θέλουμε να τους μοιάσουμε και γι’ αυτό μας δείχνουν τον σωστό δρόμο της φορολογίας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της μετανάστευσης, της αυτοκτονίας) αυτή η δαιμονοποίηση του κόσμου από τους δασκάλους και των δασκάλων από τον κόσμο, μας φέρνει στο νου τη δαιμονοποίηση από τον 14ο έως τον 16ο αιώνα που στοίχειωσε τη γέννηση της Νεωτερικότητας, μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κλίμα, με εμφυλίους πολέμους (σήμερα οι εμφύλιοι συμβαίνουν και μεταξύ κρατών της ίδιας παράταξης), με ασθένειες, (τότε η πανούκλα, σήμερα το AIDS, ο καρκίνος και οι ψυχικές διαταραχές), με πολέμους θρησκευτικών φανατισμών τότε και τώρα (που κατά βάση είναι πολιτικοί πόλεμοι), την εισβολή τότε των Τούρκων στην Ευρώπη και την τρέχουσα απειλή από τις συνεχείς παραβιάσεις των συνόρων της Ευρώπης στην Ελλάδα. (Αλήθεια, η Ευρώπη, που θέλει το καλό μας και την ευημερία μας, σήμερα θα θελήσει να συσπειρωθεί όπως συσπειρώθηκε τότε στη Βιέννη εάν οι Τούρκοι εισβάλλουν στο ευρωπαϊκό έδαφος της Ελλάδας; Ή μήπως είναι καλύτερα να εισβάλλουν εξυπηρετώντας μια σκοτεινή μακροχρόνια πολιτική; Ή μήπως η Ελλάδα είναι Ευρώπη κατά το δοκούν;).

Η Νεωτερικότητα στην Αναγέννηση δεν προέκυψε μέσα σε ένα ευφορικό κλίμα αλλά μέσω μιας κατάστασης βαθιάς κρίσης και μ’ αυτήν την έννοια η Ελλάδα, σήμερα, μας δείχνει τον βαθμό αντίστασης σε μια ενσωμάτωση εντός ενός κόσμου που τείνει να εξαλείψει αυτό που θεωρεί υπόλοιπο παρελθόντος για να βαδίσει ακάθεκτος στο μέλλον, έτσι όπως φαντασιώνει το σύστημα ότι οφείλει να είναι ο κόσμος, για να επιτύχει το σύστημα ως κόσμος.

Να επισημάνουμε εδώ ότι στην Ευρώπη μεταξύ 15 αι. και 16 αι. συμβαίνει η μεγαλύτερη θρησκευτική δίωξη και εξόντωση, κυρίως δια πυράς, μάγων και πρωτίστως ε, ναι, μαγισσών. Ωστόσο, το παπικό διάταγμα του Σέξτου Β’ (1586) περί μαγείας φαίνεται ότι τείνει να προλάβει αφενός τον Descartes και την έναρξη της Νεωτερικότητας και αφετέρου, την ίδια περίοδο και για τον ίδιο λόγο, τον Rubens και την αντίληψη του για το έργο τέχνης. Τείνει,  δηλαδή,  να αναχαιτίσει την εξέλιξη της ιστορίας μέσω της φιλοσοφίας και της τέχνης. Όπως, αντίστοιχα, ο τρόμος της Εκκλησίας εκφρασμένος, ένα αιώνα νωρίτερα, με το «Malleus Malificarum» (1486) είχε τείνει να ανακόψει τις προσωπογραφίες αφενός του Van Eyck, αφετέρου, λίγο αργότερα, του Da Vinci, δηλαδή την έλευση του προσώπου και της υποκειμενικότητας. Στο Βυζάντιο φαίνεται ότι τα είχε καταφέρει καλύτερα και τα διατάγματα του Βαλεντιανού Α’ (330) και του Λέοντος Α’ (472) υπέγραψαν τον θάνατο  της ελληνικής παιδείας, μετατρέποντας τον Δαίμονα του Σωκράτη (δαήμων-δαήναι-δάω=γνωρίζω, διδάσκω) σε Διάβολο. Γιατί όχι και στον Μεσαίωνα; Θα πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι ο 16ος αι. ήταν επίσης αιώνας της Επιστήμης αλλά μιας Επιστήμης που εκπορευόταν και ταυτιζόταν ακόμα με πρακτικές μαγείας, μαντικής κλπ. Η γνώση, όπως λέει ο Foucault, ήταν υποχρεωμένη να είναι ταυτόχρονα και μαγεία και λογιοσύνη. Και αυτό, να μας κάνει να υποθέσουμε ότι οι εκκλησιαστικές διώξεις δεν αφορούσαν τη μαγεία- πώς ξαφνικά τη μαγεία, αφού όλος ο Μεσαίωνας εντρυφούσε στη μαγεία- αλλά την ανατέλλουσα Επιστήμη η οποία έκανε ακόμα χρήση της μαγείας ως ερμηνείας του κόσμου και επιβολής της επιθυμίας (αυτό είναι η μαγεία) στην πραγματικότητα. Ότι ακριβώς επιχειρεί και η Επιστήμη. Μόνο που η Επιστήμη ήταν εκτός ελέγχου. Μήπως και σήμερα επιχειρείται μία δίωξη που ακούει στο όνομα εξορθολογισμός της οικονομίας για να μην ακουστεί ότι ο κόσμος μας δεν θα είναι αυτός που ξέρουμε αλλά ένας κόσμος Κόλαση που έχει ήδη ετοιμαστεί στον παράδεισο των Θεσμών; Παράδειγμα η Ανγκόλα: Μια χώρα με ετήσια ανάπτυξη, λόγω πετρελαίου και ορυκτών, άνω του10%. Αλλά, ένα απλό γεύμα στοιχίζει περίπου -και για τους ίδιους τους κατοίκους, όταν βγαίνουν έξω- 70 με 100 δολάρια. Αυτό, ωστόσο, αφορά μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού, αυτούς που βγήκαν από την κρίση και προχώρησαν στον δρόμο της ανάπτυξης που τους υπέδειξαν, εν σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό ο οποίος μαζεύει από το δρόμο ένα πατημένο μπισκότο.

Στη σύγχρονη εποχή, εποχή επίσης μεγάλων ανακατατάξεων, να υποθέσουμε ότι το βάσανό μας από την πυρά των Μνημονίων είναι ο προάγγελος της εποχής που θα ακολουθήσει, της δικής μας εποχής; «Στο σύνολο του ο κόσμος ήταν νύμφη. Να που γίνεται χρυσαλλίδα. Σίγουρα κάποια μέρα θα γίνει πεταλούδα» λέει ο φιλόσοφος.

Αναφέροντας τη λέξη ενσωμάτωση βλέπουμε ότι οι τιμωρίες της χριστιανικής Κόλασης είναι οι τιμωρίες του σώματος. Τα έργα δαιμονολογίας του 15ου έως 17ου αιώνα δείχνουν με λεπτομέρειες τα βάσανα που υφίσταται το σώμα και τις τιμωρίες που αφορούν και τις πέντε αισθήσεις.  Ωσάν το σώμα να ήταν υπεύθυνο για την απώλεια της οδού (και είναι, αφού ζητάει ψωμί, βιβλία, καθαρό αέρα και ένα κρεβάτι για όταν αρρωσταίνει), άρα, αυτό είναι που πρέπει να τιμωρηθεί. Δεν έχουμε παρά να δούμε την «Κόλαση» του Bosch (1480-1505), τον «Χάρτη της κόλασης» (1480-1490) που εικονογραφεί τον Δάντη (1308-1321) από τον Botticelli ή την «Οδύνη της κόλασης» του Dürer (1512). Υστερότερα, το έργο του Delacroix «Η λέμβος του Δάντη» (1822). Και σήμερα, το έργο του Serrano «Ουρανός και κόλαση» (1984).

      
Τα βάσανα του σώματος εκλύουν την ψυχική διεργασία της διάλυσης της εικόνας του σώματος χωρίς σταματημό, χωρίς την διατύπωση παραληρήματος, την εγκατάσταση μιας Κόλασης όπου υπάρχει μόνο για να βασανίζει, χωρίς ευχαρίστηση για το θύμα. Δεν είναι η Κόλαση των Sade–Pasolini, του Ιώβ ή της Justine ούτε οι «Τελευταίες μέρες ενός κολασμένου» του Stravinsky. Δεν είναι η Κόλαση του ποιητή όταν γράφει: «Δεν θέλω να πεθάνω/δεν θέλω να γιατρευτώ/θέλω να ζω μες την καταστροφή μου».
Η ευχαρίστηση ανήκει μόνο στο βασανιστή.
Ιδού, πώς ο Σέρβος συγγραφέας Tišma μας δείχνει στη «Σχολή της αναλγησίας» την εικόνα του ενάρετου ανθρώπου: ο Ντούλιτς είναι καλός σύζυγος, καλός πατέρας, ενάρετος πολίτης και επαγγελματίας βασανιστής για τους Γερμανούς-κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής (πάσα σύγκριση είναι verboten) στη Σερβία. Σήμερα, το θύμα του είναι ένας νέος, γυμνός, αλυσοδεμένος σε ένα υπόγειο. Ο Ντούλιτς λέει: «Ξέρω ότι δεν έχεις τίποτα να μου δώσεις. Οι σύντροφοί σου τα ξέρασαν όλα. Θα σε βασανίσω γιατί το γουστάρω». Όμως, ο Ντούλιτς πρέπει πριν ενδώσει στην ευχαρίστηση του  να τηλεφωνήσει σπίτι του για να μάθει για την υγεία του γιου του για  κάτι σοβαρό. Τηλεφωνάει. Ο γιός του είναι καλά, σώθηκε. Ο Ντούλιτς σηκώνει τα μάτια στον ουρανό και λέει: «Θεέ μου σ’ ευχαριστώ. Θεέ μου δεν υπάρχεις. Στ’ αλήθεια δεν υπάρχεις». Και αρχίζει το βασανιστήριο. Το βράδυ ήρεμος και ευχαριστημένος θα αγκαλιάσει τη γυναίκα του και το παιδί του. (Δεν μας θυμίζει αυτό, άραγε, τους ρομαντικούς πιανίστες βασανιστές των Ναζί; Ή τους Αμερικανούς πιλότους - ναι, ναι… το άλλοθι της διαταγής, το καθήκον… - οι οποίοι ξεκινούσαν το πρωί από τη Βιρτζίνια, βομβάρδιζαν το μεσημέρι το Βελιγράδι και προς το βράδυ έπαιζαν με τα παιδιά τους; Ή τον Strindberg στον «Μεγάλο τροχό» όταν προσεύχεται: «Ω, αιώνιε. Δεν θ’ αφήσω το σκληρό σου χέρι πριν με ευλογήσεις. Ευλόγησέ με Θεέ μου, ευλόγησε την ανθρωπότητα που υποφέρει επειδή της έδωσες ζωή»; Ή εκείνους τους χαμογελαστούς στις Βρυξέλλες που χτυπούν φιλικά στην πλάτη αφού έχουν περικόψει κι άλλο συντάξεις, μισθούς, περίθαλψη;).

Αναρωτιέμαι, μήπως, ο Rodin θα έπρεπε να βάλει τον «Σκεπτόμενο» στο κατώφλι του μνημειώδους έργου του «Η πύλη της κόλασης» με προμετωπίδα τη φράση του Δάντη από την «Κόλαση»: «Όσοι πέρασαν αυτή την πύλη να αφήσουν κάθε ελπίδα».
Μήπως, η πύλη της Κόλασης είναι η σκέψη μας; Μήπως να συμφωνήσουμε και να μην σκεφτόμαστε αλλά να πεθαίνουμε πρόθυμα και σιωπηλά; Ξεχνούν, άραγε, του δικού τους Γερμανού, του Κant, ότι «Η λογική είναι λογική εάν γίνεται αποδεκτή από τη λογική»;

Ο Βουδισμός, ωστόσο, επισημαίνει ότι η Κόλαση δεν αφορά το σώμα ούτε τη μεταθανάτια ζωή αλλά η Κόλαση υπάρχει μόνο μέσα μας, ο Δαίμων είναι εσωτερικός. Γι’ αυτό, οι τρομακτικές αναπαραστάσεις εκατέρωθεν του Βούδα ή άλλων αγίων του Βουδισμού δεν σχετίζονται με την απειλή του σώματος. Ο εσωτερικός δαίμων της ενοχής: μήπως δεν έχω ενδοβάλλει αρκετά τις προτροπές των Θεσμών για θυσία, φταίω εγώ που είμαι δυστυχής, μια χεγκελιανή «δυστυχής συνείδηση» που αρνείται την πολιτική  εμπραγμάτωση του χεγκελιανού πνεύματος; Φταίω εγώ που ο κόσμος πάει κατά διαόλου, που βρίσκομαι στην Κόλαση;
Αυτά τα βάσανα του σώματος, δεν μας θυμίζουν, άραγε, τη φτώχεια, την εξάρθρωση του συστήματος υγείας, την αύξηση της εγκληματικότητας από γκογκολικές κολασμένες ψυχές;

Ωστόσο, επισημαίνει ο Bossuet στον πανηγυρικό του για τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης (1652): «Από όλα τα εμπόδια που θέτει ο Διάβολος ενάντια στη σωτηρία μας, δεν υπάρχει άλλο μεγαλύτερο από τον πλούτο». Έχουμε σκεφτεί ότι ο σημερινός οικονομικισμός της Γερμανίας είναι συνέπεια της Λουθηρανικής Μεταρρύθμισης, δηλαδή, ενός άκρατου ατομικισμού (οι πρώτες τράπεζες αναπτύσσονται στην Ολλανδία παράλληλα με την πρώτη μορφή του «Βig brother»  και τα πιο πλούσια κράτη του κόσμου σήμερα είναι η βορειοανατολική ακτή της Ευρώπης) όπου, ακριβώς, μπόρεσε ν’ ανθίσει ο Μεταμοντερνισμός ως κατάλυση (ή μάλλον, ειρωνεία) πάσης σημασίας αφού σημασία είναι κατ’ αρχάς μια κοινή γλώσσα;

 

Τέλος πάντων, τι κόσμο θέλουν; Σε τι κόσμο θέλουν να μας βάλουν; Ως πότε η Ελλάδα θα είναι θερμόμετρο της αλλαγής του κόσμου όπως τον φαντάζονται και τι κόσμος θα είναι αυτός; Καλύτερος; Και γι’ αυτό όλη αυτή η προσπάθεια; Ή χειρότερος αλλά προτιμότερος από το τίποτα-κόσμος, από την κατάρρευση, αφού δεν γίνεται αλλιώς; Μήπως, ο εγκληματίας, εξαιτίας των εγκλημάτων του, δεν ελπίζει στον  παράδεισο αλλά ελπίζει σ’ έναν παράδεισο που θα είναι η Κόλαση που προσφέρει στα θύματά του; Υπάρχει εγκληματίας Θεός; Ο ιδρυτής του Χριστιανισμού, ο Απόστολος Παύλος δεν μιλά για Κόλαση. Στα Ευαγγέλια, ο Ματθαίος (25:46) «Απελαύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον… », μιλά για τους άδικους και ανάλγητους ο δε  Μάρκος (9:47) «Εις γέεννα φωτιάς… » μιλά προφανώς για την ενοχή. Εξάλλου η «γέεννα», εβραϊκά «gehinōm» (ή κοιλάδα του Ενώχ) είναι επίγειος τόπος, ανατολικά της Ιερουσαλήμ. Γενικότερα, στην Αγία Γραφή η Κόλαση δεν απαντάται ως μεταφυσικός-υπερβατικός τόπος.

Όταν η Κόλαση, λέει ο Todorof, εξαφανίζεται από τη μυθολογία, εμφανίζεται στην πραγματικότητα, δηλαδή, όταν η Κόλαση δεν είναι μια τιμωρία του μέλλοντος τότε εγκαθίσταται στη Γη άμεσα. 
Σιωπηλά. Έχουμε προσέξει τις συνέπειες της θραύσης της συλλογικότητας, της ανάδυσης του άκρατου ατομικισμού, την έλλειψη επικοινωνίας, την αποξένωση, τη μούγγα που υπάρχει στους συμπολίτες μας; Υπενθυμίζω την ιστορία του Αγίου ο οποίος στην έρημο συναντά ένα κρανίο: «Από που έρχεσαι; Ποιος είσαι;» «Είμαι η περιπλανώμενη ψυχή ενός νεκρού» απαντά το κρανίο. Στην ερώτηση του Αγίου: «Πώς είναι η κόλαση;» το κρανίο απαντά: «Είμαστε κολλημένοι πλάτη με πλάτη και δεν μπορούσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον εκτός της στιγμής όπου μια ψυχή έβρισκε τη σωτηρία και προσευχόταν για μας. Τότε μπορούσαμε να διασταυρώσουμε τα βλέμματά μας». Όχι τυχαία «Άδης» σημαίνει αθέατος τόπος (Αΐδης-α στερ. Fιδ-ιδείν).

Ο Δάντης μας λέει ακόμα ότι οι φύλακες της Κόλασης δεν έχουν ανθρώπινη μιλιά αλλά κι αν έχουν είναι ακατανόητοι. Αυτή είναι η Κόλαση: Έλλειψη λόγου, έλλειψη βλέμματος μεταξύ μας, μεταξύ ημών και των άλλων. Μήπως, εξάλλου Κόλαση δεν σημαίνει αποκοπή, αποξένωση, απόσχιση ή μήπως σχάση; Για τον Blake, τα τέκνα του Διαβόλου είναι η σαγήνη χωρίς αγάπη και ο ύπνος της ψυχής από την κατασκευή της σκέψης.
Η Κόλαση είναι η έλλειψη βλέμματος και λόγου αλλά εθελούσια όπως εθελούσια νομίζουν οι εγκλεισμένοι ότι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους: «Οι πύλες της Κόλασης» λέει ο π. Kallistos Ware «είναι κλεισμένες από μέσα».

Η Κόλαση είναι επίσης το εθελούσιο κλείδωμα στο όνομα της ασφάλειας, το κλείδωμα μέσα στην παράνοια ως άμυνας προς τον άλλον, τον ξένο αλλά τόσο δικό μας.

Η Κόλαση είναι επίσης και πρωτίστως η Κόλαση του «πραγματικού», του «πράγματος», της τρέλας που όλοι αγνοούμε ως απόλυτη (με τον θάνατο) ετερότητα αλλά και όλοι γνωρίζουμε ότι ενοικεί στα μύχια του ψυχισμού μας. Μήπως, εξάλλου, η «φυσιολογικότητα» δεν είναι μια αντίδραση στη φύση του ανθρώπου, η «λέξη» μια αντίδραση στο «πράγμα», το «νόημα» και ο Κόσμος μια αντίδραση στο «Κενό» και το Χάος; Η δημιουργία του Κόσμου δεν ήταν μια (απρόσεκτη;) αντίδραση του Θεού στην κατάσταση του προϋπάρχοντος σύμπαντος; Αλλά, ευτυχώς, πάντα υπάρχουν οι Θεσμοί που μπορούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα.

 
Κόλαση είναι, επίσης, η Κόλαση του Φαντασιακού, σαν την Κόλαση του Faust (να μην γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις, όπως αυτό αποτυπώνεται στην πρώτη στροφή), κάποιες φορές με δυσδιάκριτα όρια από την Κόλαση του «πραγματικού», σαν την Κόλαση του «Αίαντα», αλλά πάντα ως συνέπεια μιας ναρκισσικής ύβρεως που στρέφεται από την ανθρώπινη συνθήκη κατά της ανθρώπινης συνθήκης. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει θρησκεία που να μην καταφέρεται κατά του ναρκισσισμού είτε με την προτροπή στην ταπεινότητα (αλλά πως να μην είσαι υπερήφανος αν καταφέρεις να είσαι ταπεινός; «Ταπεινόφρων έστι όστις έχει εν τω κρυπτώ τι άξιον υπερηφανείας και ουχ υπερηφανεύεται… »: Ισαάκ ο Σύρος, Λόγος Κ’) είτε με την απαλλαγή από τις επιθυμίες (αλλά πως να απαλλαγείς από την επιθυμία χωρίς επιθυμία; Πώς να πάψει ο άνθρωπος να ονειρεύεται, έστω στον ύπνο του; «Το όνειρον είναι μία κίνησις ήτις γίνεται με την επιθυμία… της πολυπλόκου δολιότητος και φαντασίας των απατεώνων δαιμόνων» : Ιωάννου του Σιναΐτη, «Κλίμαξ», Λόγος Γ’). Πώς να πάψουμε να ονειρευόμαστε ότι θα βγούμε από αυτό που ονόμασαν «κρίση»; Και μήπως, κατά βάθος, η αντιπαράθεση με τους Θεσμούς δεν είναι παρά μια σύγκρουση ναρκισσισμών, ενός σπλαχνικού-ελληνικού και ενός εγκεφαλικού-βορειοευρωπαϊκού μέσω των οποίων διεκδικείται οικονομικά η ύπαρξη ως ταυτότητα; Και όπως ο Descartes, τότε, διεκδίκησε, με την περίφημη φράση του, το νόημα της ζωής του από τον νοηματοδότη Θεό, μήπως ο Έλληνας σήμερα διεκδικεί το νόημα της ζωής του από τους νοηματοδότες Θεσμούς με την φράση του «επιθυμώ άρα υπάρχω»;

Ο ναρκισσισμός είναι προστασία αλλά ταυτόχρονα η Κόλαση του αποκλεισμού ή η «διάκλειση» (forclusion). Η ταπείνωση και η επιθυμία, ωστόσο, παρότι αφορούν τον ψυχισμό διέρχονται από  το σώμα: αυτό φταίει που ζητάει ψωμί κι ένα άλλο σώμα, άρα αυτό πρέπει να πληρώσει. Αλλά «άκρα ταπείνωση» και έλλειψη επιθυμίας αφορούν μόνο το νεκρό επί του σταυρού σώμα.
Λέτε κάποιοι να πρέπει να πεθάνουν; Γι’ αυτό ν’ αυτοκτονούν;

Στους «Δαιμονισμένους» του Dostoyevsky δεν υπάρχει πατέρας. Η Κόλαση δεν αντέχει την παρουσία του πατέρα, το «όνομα του πατρός», θα έλεγε ο Lacan. Δεν επιτρέπει την πατρική μεταφορά. Εμμένει στην μητρική, κάτωθι της μπάρας κυριολεξία: Ανάδυση ενός ψυχικού συνδρόμου, μιας συλλογικής παράνοιας με θέμα τη διείσδυση στο έθνος εχθρικών δυνάμεων συχνά απροσδιόριστων και μη κατονομαζόμενων (οι πάντες είναι ύποπτοι, ακόμη και ο διπλανός μας και γι’ αυτό να καταδίδεται ή να φωτογραφίζεται…) που όπως, ακριβώς, υπήρχε στο ρωσικό έθνος της εποχή του Dostoyevsky υπάρχει σήμερα και στη δική μας.
Προς όφελος τίνος; Ακούγεται ότι όλοι θέλουν το κακό μας, μας φθονούν επειδή ξέρουμε να ζούμε, μας ζηλεύουν επειδή έχουμε ήλιο. Μην ξεχνάμε ότι στους κολασμένους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου ο Διάβολος παίρνει τη μορφή του Ιλαρίωνα, παλιού μαθητή του Αγίου.

«Η κόλαση» έλεγε ο Sartre στο «Κεκλεισμένων των θυρών» «είναι οι άλλοι».  Αλλά, είναι και η υποταγή στον Άλλον με Α κεφαλαίο. Η Κόλαση είναι ο Άλλος, δηλαδή ο Θεός. Είναι ο ορισμός που δίνει για τον Θεό στη μελέτη του για τον «Άγιο Ζενέ». Ο Θεός είναι ο Άλλος, ο μεγάλος Άλλος, θα έλεγε ο Lacan. Οι Θεσμοί, θα λέγαμε σήμερα.
Ποιος είναι ο Θεός των Γερμανών, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ;

«Έρχομαι από μια χώρα που δεν υπάρχει», έλεγε ο Green. Για να συμπληρώσει: «Πλέουμε στον Τιτανικό του δικού μας αιώνα». Θα έλεγα, του αιώνα που αρχίζει με την Γκουέρνικα, το Άουσβιτς, τη Χιροσίμα και τη Δρέσδη, συνεχίζεται με το καμένο από τα ναπάλμ σώμα του κοριτσιού, τον γύπα-φωτογράφο που καραδοκεί τον γύπα-όρνιο να ορμήσει στο ημιθανές παιδί της Μπιάφρα και τελειώνει στους άστεγους της Ελλάδας. Και στους μετανάστες του κόσμου που ως ανέστια-και γι’ αυτό απόλυτη- επιθυμία μας παραδίδουν μαθήματα το βράδυ, πλάι στις φωτιές που ανάβουν στις παραλίες, για τον «Ιπτάμενο Ολλανδό» και το «ερριμμένο» ον της χαϊντεγκεριανής ενοχής.

Για το μόνο που θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε είναι το σε ποιο δαντικό κύκλο βρισκόμαστε. Σε έναν από τους τέσσερις της «Κάτω Κόλασης», έγκλειστοι στην πόλη με τα τείχη και τους πύργους-προφητική αναπαράσταση του σχεδίου επιτήρησης Bentham ή, ακόμα νωρίτερα, του «Μεγάρου των θαυμάτων» κατά το οποίο ο Leibniz περιγράφει το τέλειο σύστημα παρακολούθησης- και κατ’ επέκταση των σύγχρονων τειχών που ανεγείρονται στην Ευρώπη ή το Μεξικό (και όπου δικαίως μπορούμε να αναρωτηθούμε: Ποιοι αποκλείονται από τον κόσμο; Ποιοι είναι οι έγκλειστοι;). Ή, όπως μας λέει ο δικός μας Βιργίλιος, ο εκάστοτε πρωθυπουργός μας, ότι βρισκόμαστε σε έναν από τους πέντε κύκλους της «Άνω Κόλασης» με δυνατότητα εξόδου σε μια άλλη Κόλαση, εκείνης της Αγοράς και της παγκοσμιοποίησης;
«Μια εποχή στην κόλαση», πόσο άραγε να διαρκεί; Η έξοδος από την Κόλαση σημαίνει Κόλαση πάλι; Απαλλαγή από τα Μνημόνια μπορεί να σημαίνει ότι τα Μνημόνια έχουν κάνει τη δουλειά τους.

Ωστόσο, οι σαμάνοι, οι ήρωες, τα προικισμένα πλάσματα, εκείνα που κατέβηκαν στην Κόλαση, ανέβηκαν ενδυναμωμένα για να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες του πάνω κόσμου. Οδυσσέας, Ορφέας, Λάζαρος, Αινείας, Βιργήλιος, Δάντης, Faoust, ο Izamak Θεός δημιουργός της Ιαπωνίας, η Ινάνα, ο  φίλος του Γκιλκαμές, ο Εκιντού: «Πες μου, φίλε μου, πώς ήταν εκεί που πήγες;» ρωτά ο Γκιλγκαμές. «Θα σου πω, κάτσε, κλάψε». Και κατά μία άλλη εκδοχή, ο Οιδίπους, οι συμμετέχοντες στα Ελευσίνια Μυστήρια,  ο Αβραάμ, ο Ορέστης… Ή ο τραγουδιστής του «Ως πότε παλικάρια…» που είχε κι αυτός «διακανονιστεί» από Γερμανούς.
Είναι, όμως, αυτή η μυστική δοκιμασία που μεταμορφώνει έναν θνητό, έναν σκλάβο του πάνω κόσμου, σε απελευθερωτή. «Κατέβα στο βάθος των Ταρτάρων, αν θέλεις να δεις τα άστρα», έλεγε ο Gide.

Η δεύτερη μέρα των «Ανθεστηρίων» στην αρχαία Αθήνα ήταν αφιερωμένη στους νεκρούς. Γιορτή των νεκρών αλλά και γιορτή των ανθέων που εκβλαστάνουν από τον ίδιο τόπο που συνυπήρξαν με τους νεκρούς. Είναι μια πανηγυρική αλλά και κρίσιμη στιγμή όπου ο Άδης ανοίγει και οι νεκροί (οι άστεγοι, οι αυτόχειρες, οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι εκμεταλλευμένοι… ) πλημμυρίζουν την πόλη. Τι θα συμβεί στη συνέχεια;
Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι ο «Μωυσής» του Μιχαήλ Άγγελου έχει κέρατα;

Όταν άρχισα να γράφω αυτό το κείμενο από κάπου ακουγόταν «Τα μαθήματα ερέβους» του Couperin. Τώρα, από κάπου ακούγεται το «Sympathy for the Devil» των Rolling Stones.
Από τον δρόμο έρχεται μια μυρουδιά τσίκνας. Μαζί με μια βουή και θόρυβο μεγάλο.
Στην Κόλαση πάντα γίνεται φασαρία. Στην Κόλαση πάντα μυρίζει τσίκνα από τις φωτιές, τους φούρνους, τη λάβα.
Σίγουρα, κάτι ψήνεται… 




ΙΔΕΑ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

Φώτης Καγγελάρης

ΑΦΙΣΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ-ΓΡΑΦΙΚΑ
Γιώργος Μαχιάς

FACEBOOK
Αλέξανδρος Πολίτης volant79@gmail.com

BLOG-SITE - ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Ναταλία Σταμοπούλου nataliastamopoulou@yahoo.com 6972029687 

Εταιρεία Μελέτης Πολιτισμικής Ετερότητας (Ε.Μ.Π.Ε.)

The Society of Studies of Cultural Alterity

e-mail: allos.empe@gmail.com
site: www.empealterity.com
blog: www.empe-alterity.blogspot.com
facebook: www.facebook.com/empe.alterity.allos